Паток генаў
From Wikipedia, the free encyclopedia
У папуляцыйнай генетыцы паток генаў (таксама вядомы як міграцыя або паток алеляў) — гэта перанос генетычнага матэрыялу ад адной папуляцыі да іншай. Калі хуткасць геннага патоку дастаткова высокая, то дзве папуляцыі будуць мець эквівалентныя частоты алеляў і, такім чынам, могуць лічыцца адной эфектыўнай папуляцыяй. Было паказана, што патрабуецца толькі «адзін мігрант на пакаленне», каб прадухіліць разыходжанне папуляцый праз дрэйф.[1] Папуляцыі могуць разыходзіцца з-за адбору, нават калі яны абменьваюцца алелямі, у выпадку дастаткова моцнага ціску адбору.[2][3] Паток генаў з’яўляецца важным механізмам перадачы генетычнай разнастайнасці паміж папуляцыямі. Мігранты змяняюць размеркаванне генетычнай разнастайнасці сярод папуляцый, змяняючы частоты алеляў (долю асобін, якія нясуць пэўны варыянт гена). Высокая інтэнсіўнасць патоку генаў можа паменшыць генетычнае адрозненне паміж двума групамі, павялічваючы гамагеннасць.[4] Па гэтай прычыне лічылася, што паток генаў стрымлівае відаўтварэнне і прадухіляе пашырэнне арэала шляхам аб’яднання генафондаў груп, прадухіляючы такім чынам развіццё генетычных адрозненняў, якія прывялі б да дыферэнцыяцыі і адаптацыі.[5] У некаторых выпадках распаўсюджванне, якое прыводзіць да патоку генаў, можа таксама прывесці да прыбаўлення новых генетычных варыянтаў пры пазітыўным адборы ў генафонд віду або папуляцыі (адаптыўная інтрагрэсія[6]).
Існуе шэраг фактараў, якія ўплываюць на хуткасць патоку генаў паміж рознымі папуляцыямі. Мяркуецца, што паток генаў будзе меншы ў відаў з нізкай дысперсіяй або мабільнасцю, якія сустракаюцца ў фрагментаваных месцапражываннях, дзе вялікія адлегласці паміж папуляцыямі, і пры малых памерах папуляцыі.[7][8] Мабільнасць адыгрывае важную ролю ў хуткасці рассейвання, паколькі высокамабільныя асобіны, як правіла, маюць большыя магчымасці для перамяшчэння.[9] Хоць лічыцца, што жывёлы больш рухомыя, чым расліны, пылок і насенне могуць пераносіцца на вялікія адлегласці жывёламі, вадой ці ветрам. Калі паток генаў мае шмат перашкод, у папуляцыі можа павялічыцца інбрыдынг, які вымяраецца каэфіцыентам інбрыдынгу (F). Напрыклад, многія астраўныя папуляцыі маюць нізкія тэмпы патоку генаў праз геаграфічную ізаляцыю і невялікія памеры папуляцый. Чарнаногі скалісты валабі мае некалькі інбрэдных папуляцый, якія жывуць на розных астравах ля ўзбярэжжа Аўстраліі. Папуляцыя настолькі моцна ізалявана, што недахоп патоку генаў прывёў да высокага ўзроўню інбрыдынгу.[10]