Κλασική παράδοση
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η δυτική κλασική παράδοση αναφέρεται στην ενσωμάτωση της κλασικής ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας από μεταγενέστερους πολιτισμούς, και ιδιαίτερα τη μετακλασική Δύση.[2] Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει κείμενα, εικόνες, αντικείμενα, ιδέες, θεσμούς, μνημεία, αρχιτεκτονική, πολιτιστικά αντικείμενα, τελετουργίες, πρακτικές και ρητά.[3] Η φιλοσοφία, η πολιτική σκέψη και η μυθολογία είναι τρία κύρια παραδείγματα του πώς ο κλασικός πολιτισμός επιβιώνει και συνεχίζει να έχει επιρροή.[4] Η Δύση είναι ένας από τους παγκόσμιους πολιτισμούς που θεωρείται ότι έχουν κλασική παράδοση. Άλλοι τέτοιοι πολιτισμοί είναι ο ινδικός, ο κινεζικός και ο ισλαμικός.[5]
Η μελέτη της κλασικής παράδοσης διαφέρει από την κλασική φιλολογία, η οποία επιδιώκει να ανακτήσει «τις έννοιες που είχαν τα αρχαία κείμενα στα αρχικά τους συμφραζόμενα».[6] Εξετάζει τόσο τις μεταγενέστερες προσπάθειες για την αποκάλυψη της πραγματικότητας του ελληνορωμαϊκού κόσμου όσο και τις «δημιουργικές παρεξηγήσεις» που επανερμηνεύουν αρχαίες αξίες, ιδέες και αισθητικά μοντέλα για σύγχρονη χρήση.[7] Ο κλασικιστής και μεταφραστής Σαρλ Μαρτιντάλ έχει ορίσει την πρόσληψη της κλασικής αρχαιότητας ως «μια αμφίδρομη διαδικασία ... στην οποία το παρόν και το παρελθόν βρίσκονται σε διάλογο μεταξύ τους».[8]
Ωτόσο, κάποιοι ιστορικοί, όπως ο Κάρολ Κουίγκλεϊ στο βιβλίο του Η εξέλιξη των πολιτισμών,[9] υποστηρίζουν ότι ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκε γύρω στο 500 μ.Χ., μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφήνοντας ένα κενό για την άνθηση νέων ιδεών που ήταν αδύνατο να υπάρξουν στις κλασικές κοινωνίες. Σε κάθε περίπτωση, την περίοδο ανάμεσα στην πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την Αναγέννηση, η Δύση (ή εκείνες οι περιοχές που αργότερα θα γίνονταν η καρδιά του «δυτικού πολιτισμού») γνώρισαν μια περίοδο παρακμής και στη συνέχεια επαναπροσαρμογής, επαναπροσανατολισμού και σημαντικής ανάπτυξης.[10] Ο κλασικός πολιτισμός του αρχαίου δυτικού κόσμου διατηρήθηκε εν μέρει κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λόγω της επιβίωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και της Καθολικής Εκκλησίας. Επεκτάθηκε επίσης πολύ από την αραβική επίδραση[11][12] καθώς και από την επιδράση της Ινδίας και της Κίνας στην Ευρώπη.[13][14]