Μαρκήσιος ντε Σαντ
Γάλλος φιλόσοφος και λογοτέχνης / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ντονασιάν Αλφόνς Φρανσουά, Κόμης ντε Σαντ (γαλλικά: Donatien Alphonse François de Sade) (Παρίσι, 2 Ιουνίου 1740 – Σαραντόν Σαιν Μορίς, 2 Δεκεμβρίου 1814), ευρύτερα γνωστός ως Μαρκήσιος ντε Σαντ (γαλ.: Marquis de Sade) (όπως ονομαζόταν πριν το θάνατο του πατέρα του και τη λήψη του τίτλου του κόμη), αποκαλούμενος από τους θαυμαστές του ο «θεϊκός Μαρκήσιος», ήταν Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος με ηδονιστικές, κυρίως, και αθεϊστικές θεωρήσεις, που κατέστη περιώνυμος για τη γενετήσια διαστροφή της απόλαυσης του εκδηλούμενου φόβου, τρόμου και πόνου που προκαλούσε στις συντρόφους του, όπου και εκ του τίτλου του η καθιέρωση του όρου σαδισμός.
Μαρκήσιος ντε Σαντ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Donatien-Alphonse-François Sade (Γαλλικά) |
Γέννηση | 2 Ιουνίου 1740[1][2][3] Παρίσι[4] |
Θάνατος | 2 Δεκεμβρίου 1814[1][2][3] Σαιν-Μωρίς |
Αιτία θανάτου | μολυσματική ασθένεια |
Τόπος ταφής | Charenton asylum |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας[5] Α΄ Γαλλική Δημοκρατία Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία |
Σπουδές | Λύκειο Λουί-λε-Γκραν |
Ιδιότητα | μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος[6], θεατρικός συγγραφέας και συγγραφέας[6] |
Σύζυγος | Renée-Pélagie de Sade |
Τέκνα | Armand de Sade, Louis-Marie de Sade και Madeleine Laure de Sade |
Γονείς | Ζαν-Μπατίστ Φρανσουά Ζοζέφ ντε Σαντ και Marie Eleonore de Maillé[7] |
Κίνημα | δυτική φιλοσοφία |
Είδος τέχνης | ερωτική τέχνη, φιλοσοφία, πεζός λόγος και Γοτθική λογοτεχνία[8] |
Καλλιτεχνικά ρεύματα | δυτική φιλοσοφία |
Σημαντικά έργα | 120 Μέρες των Σοδόμων |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Η φιλοσοφία του πρεσβεύει μία ακραία μορφή ελευθερίας, η οποία συνδέεται άμεσα με την ηθική ελευθεριότητα, και σκοπεί στην απεξάρτηση του ατόμου από κάθε κατεστημένη νομική, ηθική ή θρησκευτική αρχή με τελικό στόχο την επίτευξη της απόλυτης ατομικής ικανοποίησης, που θεωρεί ως την ανώτατη αξία.
Τα έργα του περιέχουν ακραίες μορφές ερωτικών πρακτικών και συχνά οι περιγραφές του κινούνται μέσα στα όρια της πορνογραφίας. Εξαιτίας της προκλητικής γραφής του και των ιδεών του πέρασε είκοσι εννέα χρόνια έγκλειστος σε άσυλα και σωφρονιστικά ιδρύματα. Το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί αντιμαχόμενες κριτικές ενώ κατέστη πόλος έμπνευσης για άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες διαχρονικά. Η δική του άποψη για το έργο του συμπυκνώνεται στην παρακάτω ρήση του:
«Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ό,τι η ίδια μου η ζωή».[9]