Μεγάλες μεταναστεύσεις
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Περίοδος των Μεταναστεύσεων, γνωστή και ως Βαρβαρικές Εισβολές, η οποία συντέλεσε στην παρακμής και πτώσης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναφέρεται σε μια περίοδο ταυτόχρονης εισβολής και εγκατάστασης μη ρωμαϊκών λαών, ιδίως των Φράγκων, των Γότθων, των Αλαμαννών, των Αλανών, των Ούννων, των Πρώιμων Σλάβων και των Αβάρων σε περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η περίοδος θεωρείται παραδοσιακά ότι ξεκίνησε το 375 μ.Χ. (πιθανώς ήδη από το 300) και έληξε το 568.[1] Διάφοροι παράγοντες, ο ρόλος και η σημασία τους συζητούνται ακόμη ευρέως, συνέβαλαν στην μεγάλη κλίμακα αυτής της μετανάστευσης ως προς την έκταση των περιοχών, το πλήθος των λαών και την διάρκεια. Αυτές οι μετακινήσεις πέρα από την οριστική πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επέφεραν ριζικές πολιτιστικές ανακατατάξεις που άλλαξαν ριζικά το πρόσωπο τόσο της ανατολικής όσο και της δυτικής Ευρώπης και σημάδεψαν το πέρασμα από την Αρχαιότητα στον Μεσαίωνα.
Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς τη χρονολογία έναρξης και λήξης της Περιόδου των Μεταναστεύσεων. Αρχή της περιόδου θεωρείται ευρέως η εισβολή στην Ευρώπη των Ούννων από την Ασία το 375 περίπου και τέλος της η κατάκτηση της Ιταλίας από τους Λομβαρδούς το 568,[2] αλλά μια πιο ευρεία περίοδος θεωρείται από το 300 μέχρι το 800.[3] Για παράδειγμα τον τέταρτο αιώνα μια πολύ μεγάλη ομάδα Γότθων εγκαταστάθηκαν ως Φοιδεράτοι στα Ρωμαϊκά Βαλκάνια και οι Φράγκοι εγκαταστάθηκαν νότια του Ρήνου στη Ρωμαϊκή Γαλατία. Το 406 έγινε μια ιδιαίτερα μεγάλη και απροσδόκητη διέλευση του Ρήνου από μια ομάδα Βανδάλων, Αλανών και Σουηβών. Καθώς η κεντρική εξουσία κατέρρευσε στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο ίδιος στρατός έγινε πιο σημαντικός, αλλά σε αυτόν κυριαρχούσαν πλέον άνδρες βαρβαρικής καταγωγής.
Υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις ως προς το αν η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν αποτέλεσμα της αύξησης των μεταναστεύσεων ή αν τόσο η κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας όσο και η αυξημένη σημασία των μη Ρωμαίων ήταν αποτέλεσμα εσωτερικών ρωμαϊκών παραγόντων. Οι μεταναστεύσεις και η χρησιμοποίηση μη Ρωμαίων στο στρατό ήταν γνωστές πριν και μετά από την πτώση της και η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προσαρμόστηκε και συνέχισε να υπάρχει μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αν και αφορούσε την ίδρυση ανταγωνιστικών βαρβαρικών βασιλείων, διευθύνθηκε σε κάποιο βαθμό από τους Ανατολικούς αυτοκράτορες.
Οι μετανάστες αποτελούνταν από πολεμικές ομάδες ή φυλές 10.000 ως 20.000 ατόμων,[4] αλλά σε διάστημα 100 ετών δεν ξεπερνούσαν τους 750.000 συνολικά, σε σύγκριση με έναν μέσο πληθυσμό 40 εκατομμυρίων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή. Αν και οι μεταναστεύσεις ήταν συνηθισμένες καθ' όλη τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,[5] η εν λόγω περίοδος το 19ο αιώνα συνήθως οριζόταν ότι διήρκεσε περίπου από τον 5ο ως τον 8ο αιώνα μ.Χ.[6][7] Οι πρώτες μεταναστεύσεις των λαών έγιναν από Γερμανικά φύλα όπως οι Γότθοι (περιλαμβανομένων των Βησιγότθων και των Οστρογότθων), οι Βάνδαλοι, οι Αγγλοσάξονες, οι Λομβαρδοί, οι Σουηβοί, οι Φρίσιοι, οι Ιούτοι, οι Βουργουνδοί, οι Αλαμαννοί, οι Σκίριοι και οι Φράγκοι. Αργότερα απωθήθηκαν προς τα δυτικά από τους Ούννους, τους Άβαρους, τους Σλάβους και τους Βούλγαρους.[8]
Μεταγενέστερες επιδρομές, όπως των Βίκινγκ, των Νορμανδών, των Βαράγγων, των Ούγγρων, των Μαυριτανών, των Τουρκικών φύλων και των Μογγόλων, είχαν επίσης σημαντικές επιπτώσεις (ειδικά στη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρική Χερσόνησο, τη Μικρά Ασία και την Κεντρική Ευρώπη και την Ανατολική Ευρώπη). Ωστόσο συνήθως θεωρούνται ότι δεν ανήκουν στην Περίοδο των Μεταναστεύσεων.