Ντιέγκο Μαραντόνα
Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (ισπανικά: Diego Armando Maradona, 30 Οκτωβρίου 1960 – 25 Νοεμβρίου 2020) ήταν Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών,[1][2][3][4] [5] ενώ αρκετοί στο άθλημα και κυρίως φίλαθλοι τον θεωρούν ως τον καλύτερο όλων.[6][7] Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε πέμπτος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα,[8] ενώ κατέλαβε τη δεύτερη θέση σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας το 1999.[9] Ακόμη, βραβεύτηκε από τη FIFA το 2000 ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα μαζί με τον Πελέ.[10]
Με το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1986 | |||||||||||||||||||||||||
Προσωπικές πληροφορίες | |||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Πλήρες όνομα | Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα | ||||||||||||||||||||||||
Ημερ. γέννησης | 30 Οκτωβρίου 1960 | ||||||||||||||||||||||||
Τόπος γέννησης | Λανούς, Λανούς Παρτίδο, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή | ||||||||||||||||||||||||
Ημερ. θανάτου | 25 Νοεμβρίου 2020 (60 ετών) | ||||||||||||||||||||||||
Τόπος θανάτου | Ντίκιε Λουχάν, Τίγρε Παρτίδο, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή | ||||||||||||||||||||||||
Ύψος | 1,65 μ. | ||||||||||||||||||||||||
Θέση | Μέσος Επιθετικός | ||||||||||||||||||||||||
Νούμερο φανέλας | 10 | ||||||||||||||||||||||||
Ομάδες νέων | |||||||||||||||||||||||||
1975–1976 | Αρχεντίνος Τζούνιορς | ||||||||||||||||||||||||
Επαγγελματική καριέρα* | |||||||||||||||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||||||||||||||||
1976–1981 | Αρχεντίνος Τζούνιορς | 166 | (116) | ||||||||||||||||||||||
1981–1982 | Μπόκα Τζούνιορς | 40 | (28) | ||||||||||||||||||||||
1982–1984 | Μπαρτσελόνα | 36 | (22) | ||||||||||||||||||||||
1984–1991 | ΣΣΚ Νάπολι | 188 | (81) | ||||||||||||||||||||||
1992–1993 | Σεβίλλη ΦΚ | 26 | (5) | ||||||||||||||||||||||
1993–1994 | Νιούελς Ολντ Μπόις | 5 | (0) | ||||||||||||||||||||||
1995–1997 | Μπόκα Τζούνιορς | 30 | (7) | ||||||||||||||||||||||
Σύνολο | 491 | (259) | |||||||||||||||||||||||
Εθνική ομάδα | |||||||||||||||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | ||||||||||||||||||||||
1977–1979 | Αργεντινή Κ-20 | 25 | (14) | ||||||||||||||||||||||
1977–1994 | Αργεντινή | 91 | (34) | ||||||||||||||||||||||
Προπονητική καριέρα | |||||||||||||||||||||||||
Περίοδος | Ομάδα | ||||||||||||||||||||||||
1994 | Τεξτίλ Μαντιγιού (D/R) | ||||||||||||||||||||||||
1995 | Ράσινγκ Κλουμπ | ||||||||||||||||||||||||
2008–2010 | Αργεντινή | ||||||||||||||||||||||||
2011–2012 | Αλ Γουάσλ | ||||||||||||||||||||||||
2017–2018 | Αλ Φουτζέιρα | ||||||||||||||||||||||||
2018–2019 | Ντοράδος δε Σιναλόα | ||||||||||||||||||||||||
2019–2020 | Χιμνάσια ι Εσγρίμα ντε Λα Πλάτα | ||||||||||||||||||||||||
Τίτλοι
| |||||||||||||||||||||||||
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). |
Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος που κατέρριψε το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής δύο φορές, την πρώτη όταν έπαιξε στη Μπαρτσελόνα για τρία εκατομμύρια αγγλικές λίρες και τη δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για πέντε εκατομμύρια λίρες.[11] Είχε αγωνιστεί στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι, όπου πέρασε τα πιο ένδοξα χρόνια του, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και τελικά μετά από παύση ενός έτους από το ποδόσφαιρο έκλεισε την καριέρα του στη Μπόκα Τζούνιορς το 1997. Στην καριέρα του με την Εθνική Αργεντινής, σημείωσε 34 τέρματα σε 91 εμφανίσεις.[12]
Αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός, καθιερώθηκε ως επιθετικός μέσος.[13][14] Η διεισδυτικότητα του Μαραντόνα, η εφευρετικότητα, οι πάσες του, οι εντυπωσιακές τεχνικές του ικανότητες, η ταχύτητα, τα αντανακλαστικά και ο χρόνος αντίδρασης συνδυάστηκαν με το μικρό του ανάστημα (1,65 μέτρα).[15][16] Το χαμηλό κέντρο βάρους τον βοηθούσε στην κατοχή και τον χειρισμό της μπάλας, διαθέτοντας κορυφαία τεχνική με το αριστερό του πόδι. Γοήτευσε τους οπαδούς σε όλο τον κόσμο σε μια καριέρα δύο δεκαετιών με ένα μαγευτικό τρόπο παιχνιδιού που ήταν ξεχωριστά δικό του. Η παρουσία του στο γήπεδο είχε μεγάλη επίδραση στη γενική απόδοση της ομάδας του. Βάσει του ταλέντου του και των ηγετικών του ικανοτήτων, έλαβε το προσωνύμιο El Pibe de Oro («Το Χρυσό Αγόρι»).[17][18][19] Εξαιρετικά ευφυής, ο αγώνας του Μαραντόνα με τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ αμαύρωσε την καριέρα του, αλλά με όλες τις αδυναμίες του, γοήτευσε τους φίλους του αθλήματος με τον τρόπο παιχνιδιού του και είναι ευρέως σεβαστός έχοντας προσφέρει στο άθλημα μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές του, που αποτελούν και την ουσιαστική κληρονομιά του στο άθλημα.[20][21][22]
Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό, συμβάλλοντας στην επιτυχία τόσο όσο κανένας άλλος πριν ή μετά από αυτόν σε οποιαδήποτε αντίστοιχη διοργάνωση.[23][24] Επίσης, κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στον προ-ημιτελικό απέναντι στην Αγγλία, πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας του με 2–1 που γράφτηκε στην ιστορία για δύο διαφορετικούς λόγους.[25] Το πρώτο επιτεύχθηκε με χέρι του Μαραντόνα, γνωστό ως «Χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο υπήρξε προϊόν εκπληκτικής ατομικής προσπάθειας που ξεκίνησε πίσω από το κέντρο του γηπέδου.[26][27] Αυτό το γκολ επιλέχθηκε ως το καλύτερο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπελλων από ψηφοφόρους της FIFA το 2002.[28] Το 1998 η FIFA τον εξέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα.[29][30]
Έγινε προπονητής της Εθνικής Αργεντινής τον Νοέμβριο του 2008, έχοντας την ευθύνη της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, ενώ συνέχισε την προπονητική του σταδιοδρομία ως το τέλος της ζωής του, το οποίο ήρθε στις 25 Νοεμβρίου του 2020 σε ηλικία 60 ετών.[31]