Ο Ορφέας στον Άδη
όπερα μπούφα του Ζακ Όφενμπαχ / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το έργο Ο Ορφέας στον Άδη (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Orphée aux enfers) είναι μια κωμική οπερέτα σε δύο πράξεις του Ζακ Όφφενμπαχ σε λιμπρέτο των Έκτωρ Κρεμιό και Λυντοβίκ Αλεβύ. Αφού παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως opéra bouffon (γαλλικό είδος όπερας μπούφα) στο Théâtre des Bouffes-Parisiens, στο Παρίσι, στις 21 Οκτωβρίου 1858, αναθεωρήθηκε εκτενώς και επεκτάθηκε σε μια έκδοση τεσσάρων πράξεων που παρουσιάστηκε στο Théâtre de la Gaîté, στο Παρίσι, στις 7 Φεβρουαρίου 1874.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Τίτλος | Orphée aux Enfers |
---|---|
Γλώσσα | Γαλλικά |
Ημερομηνία δημοσίευσης | 19ος αιώνας |
Μορφή | όπερα |
Βασίζεται σε | Ορφέας |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Το έργο είναι μια σάτιρα του αρχαίου μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Σε αυτή την εκδοχή ο Ορφέας δεν είναι γιος του Απόλλωνα αλλά δάσκαλος βιολιού. Δε βλέπει την ώρα να απαλλαγεί από τη γυναίκα του Ευρυδίκη, γι' αυτό χαίρεται όταν ο θεός του Κάτω Κόσμου, Πλούτωνας, την απαγάγει. Ο Ορφέας πρέπει να εκφοβιστεί από την κοινή γνώμη για να προσπαθήσει να σώσει την Ευρυδίκη. Η κατακριτέα συμπεριφορά των θεών του Ολύμπου στο έργο θεωρήθηκε ευρέως ως μια σάτιρα που διακωμωδούσε κρυφά την αυλή και την κυβέρνηση του Ναπολέοντα Γ', αυτοκράτορα της Γαλλίας. Ορισμένοι κριτικοί εξέφρασαν την οργή τους για την ασέβεια των λιμπρετιστών στην κλασική μυθολογία και θεώρησαν το έργο ως μια παρωδία της όπερας του Γκλουκ Ορφέας και Ευρυδίκη. Άλλοι επαίνεσαν το έργο.
Ο Ορφέας στον Άδη ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους όπερα του Όφφενμπαχ. Η αρχική παραγωγή του 1858 έγινε εισπρακτική επιτυχία και ξεκίνησε την επόμενη χρονιά, σώζοντας τον συνθέτη και την θεατρική εταιρεία του από οικονομικές δυσκολίες αλλά και η αναβίωση του 1874 έσπασε ρεκόρ στα ταμεία. Το έργο ανέβαινε συχνά στη Γαλλία και διεθνώς κατά τη διάρκεια της ζωής του συνθέτη και κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα του και συνεχίζει να αναβιώνει τον 21ο αιώνα.
Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα τα καμπαρέ του Παρισιού, Μουλέν Ρουζ και Φολί-Μπερζέρ υιοθέτησαν τη μουσική του περίφημου "Γκαλόπ της κόλασης" από την κορυφαία σκηνή του έργου για να συνοδεύσουν το καν-καν, και έκτοτε αυτή η μελωδία συνδέεται ευρέως με τον χορό.