باغ ذن
From Wikipedia, the free encyclopedia
باغ ذِن، باغ خشک ژاپنی یا باغ سنگی ژاپنی (枯山水 ,karesansui) یک سبک طراحی چشمانداز با استفادهٔ دقیق از عناصری مانند سنگ، ماسه، عناصر آبی، خزه، درختان و بوتههای هرس شده، و ماسه یا شن که به وسیله شنکش به شکل موج یا «رود شن» شانه شدهاند. این باغها معمولاً با دیوار احاطه شدهاند. باغ صخرهای ژاپنی جزو سبک باغ ژاپنی است.
یکی از زیباترین انواع باغهای فلسفی، باغ ذن است. در این نوع باغ، مکتب سادهگرایی، (به معنی «کاهش دادن در حد امکان» و با کمترین عناصر بیشترین مفاهیم را انتقال دادن)، به اوج میرسد تا حدی که کوچکترین تغییر در این باغها یک اتفاق مهم تلقی میشود. این سادهگرایی از ذن سرچشمه میگیرد و مشهورترین نمونهٔ آن باغ ریوان-جی (Ryoan-Ji) است.
باغهای اولیه ژاپنی متأثر از دین شینتو بودند و هدف از ساختن آنها، ایجاد محلهایی زیبا بود که کامیها (خدایان) به دیدن آن بیایند. در این باغها برای نشستن خدایان، تختهسنگهای بزرگ میگذاشتند و برای استراحت آنان، درختان زیبا مینشاندند. در دوران کاماکورا بود که آیین ذن، باغآرایی ژاپنی را نیز تحت تسلط و تأثیر خود درآورد. ساختن باغهای صخرهای که با کنار هم قرار دادن صخرهها و تختهسنگهای بزرگ انجام میشد و به «کارهسانسویی» یا «مناظر خشک» موسوم بود، از دوران هِیآن، به تقلید از باغهای سنگی چینی در ژاپن رواج داشت. اما این باغها نیز از دوران کاماکورا و تکامل و گسترش آیین ذن و شکلگیری تفکر وابیسابی دچار تحول شد. در این دوران، راهبانی که «ایشیداتهسو» به معنی «راهبان برپاکننده سنگ» لقب گرفتند، با الهام از الگوی طبیعی کوهها و رودخانهها، به طراحی و ساختن باغ برای حیاط معابد بودایی همت گماشتند. آنان میکوشیدند با صرف کمترین هزینه، جهانی کوچک خلق کنند که در آن، تختهسنگهای کوچک نقش کوههای مرتفع را داشتهباشند. برخی افراد، سنگهای بزرگِ تنهایی را که سنگریزههای سفید احاطهاش کردهاند، استعارهای از وجود انسان میدانند.[1]