مجسمه برنزی
مجسمهای از جنس برنز / From Wikipedia, the free encyclopedia
برنز محبوبترین آلیاژ برای مجسمههای فلزی است. که بیشتر به صورت ریختهگری مذاب در قالب استفاده میشود. تکنیکهای ریختهگری را با نام شیوههای قالبگیری میشناسیم، مانند ریختهگری ماسهای، موم زدایی از قالب سرامیکی یا ملات گچ به عنوان راههای دقیقتر. به اغلب مجسمههای چدنی با روکش برنزی نیز برای سادگی مجسمه برنزی میگویند.. این موضوع شامل مجسمههای تک، مجسمههای جفت، نقش برجسته و مجسمههای کوچک و تندیسک میشود. همچنین عنصر برنز در اشیاء دیگر مانند مبلمان، غالباً به صورت طلاکاری شده، نیز استفاده میشود که به طلا و برنز یا ارملو معروف است.
آلیاژهای برنز معمولی خاصیت غیرمعمول و مطلوب دارند که در زمان کار اندکی منبسط میشوند، بنابراین به خوبی میتوانند جزئیات یک قالب را پر کنند. سپس با خنک شدن برنز، کمی منقبض میشود و باعث میشود جداسازی از قالب راحت تر شود.[1] استحکام و انعطافپذیری برنز (عدم شکنندگی) مزیتی عملی است، به ویژه هنگامی که با مواد مختلف سرامیکی یا سنگی (مانند مجسمههای مرمر) مقایسه شود. این خصوصیات اجازه میدهد مجسمههای با جزئیات بالا و کوچک، مانند مجسمه بالرین، یا مجسمههای کم جزئیاتتر، مانند مجسمه سوارکاری ریچارد لیونهارت را تولید کنیم.[2]
اما ارزش بالای برنز برای مصارف دیگری غیر از ساخت مجسمه، برای حفظ مجسمهها مضر است. تعداد کمی از مجسمههای برنزی باستانی، سالم باقی ماندهاند. بسیاری از آنها برای ساختن اسلحه یا مهمات در زمان جنگ یا ایجاد مجسمههای جدید به یادبود پیروزیها ذوب شدهاند. در حالی که آثار سنگی و سرامیکی بسیار بیشتری از قرون گذشته به ما رسیدهاند. در سال ۲۰۰۷ چندین مجسمه برنز با قدمت بالا به سرقت رفته، احتمالاً به دلیل ارزش این فلز پس از بازیابی فلز در پی ذوب شدن کار.[3]