یورش مغولان به آناتولی
From Wikipedia, the free encyclopedia
یورش مغولان به آناتولی در دورههای گوناگونی رخ داد و با لشکرکشی در سالهای ۱۲۴۱_۱۲۴۳ شروع گردید و همچنین در نبرد کوسهداغ به اوج خود رسید. پس از تسلیم شدن سلجوقیان در ۱۲۴۳ تا سقوط ایلخانان در ۱۳۳۵، قدرت واقعی بر آناتولی توسط مغولان اعمال شد.[1] از آنجا که سلطان سلجوقی چندین بار قیام کرد، در سال ۱۲۵۵، مغولان آناتولی مرکزی و خاوری را درنوردیدند. پادگان ایلخانان مغول در نزدیکی آنکارا مستقر بود.[2][3] یورش تیمور را گاه آخرین حمله مغولان به آناتولی میدانند.[4] بقایای میراث فرهنگی مغول هنوز در ترکیه قابل مشاهده است، از جمله گورستان فرمانداران مغول و پسر هولاکو در ترکیه قرار دارد.
یورش مغولان به آناتولی | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از فتوحات مغول | |||||||
حملات مغولان به آناتولی ۱۲۳۱–۱۲۳۲، ۱۲۴۲–۱۲۴۳ | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
بیگنشینهای آناتولیایی |
ایلخانان |
در پایان سده چهاردهم میلادی، بیشتر بخشهای آناتولی به دلیل فروپاشی پادشاهی سلجوقیان روم بهدست بیگنشینهای آناتولیایی افتاده بود. بیگنشینهای ترکمن درابتدا فرمان بردار سلجوقیان بودند ولی پس از ضعف سلجوقیان فرمانبردار مغول ها شدند.[5][6] بیگنشینها نمیتوانستند سکههایی به نام بزرگان خود ضرب کنند چراکه فرمانبردار مغولان (ایلخانان) بودند و حق ضرب سکه به نام خود را نداشتند.[7]فرمانروای عثمانی، «عثمان یکم» نخستین فرمانروای ترک بود که در دهه ۱۳۲۰ سکههایی به نام خود ضرب کرد، «ضرب شدن سکه توسط عثمان پسر ارطغرل» بوده است.[8] از آنجایی که ضرب سکه از جمله حقوقی بود که در عمل اسلام فقط برای حاکمیت قائل شده بود، میتوان در نظر گرفت که عثمانیها از خان های مغول مستقل شدند.[9]