شیائو جینگ
From Wikipedia, the free encyclopedia
شیائو جینگ یا خط چهارم (به چینی: 小经/ثِیَوْݣْ) ویا (به چینی: 小儿经/ثِیَوْعَرݣْ)[1] یک رسمالخط و سیستم نوشتار برای زبان ماندارین به خط عربی میباشد که توسط مسلمانان چین (مردم هوئی)استفاده میشدهاست.[2][3] یادآوری این نکته که هوئیها و اویغورها، دو مردم مجزا هستند. هوئیها چینیزبان بوده و در طول تاریخ تحت سلطهٔ سلسلههای مختلف چینی بودهاند. اویغورها ترکتبار بوده و تا پیش از استقرار جمهوری خلق چین در ۱۹۴۹، در خاننشینهای ترک و مسلمان خودمختار زندگی میکردهاند.
هوئیها از قرن شانزدهم، از سه زبان فارسی، عربی و چینی برای فراگیری علوم دینی، ثبت و ضبط یادداشتها و نوشتن متون دینی استفاده میکردند. در قرن نوزدهم، بیستم و حتی اکنون، شاهدیم که متنهای دینی در فرهنگ مسلمانان چین موجود است، اما نه فارسی و عربی و چینی، بلکه ترکیبی از آنها و به «خط چهارم» است؛ یک فارسزبان تا حدودی میتواند آن را بخواند، اما معنایش را متوجه نمیشود. در عین حال یک چینی زبان نمیتواند آن را بخواند، ولی اگر برای او خوانده شود، معنایش را متوجه میشود؛ یعنی این خط «به زبان چینی اما با خط عربی» است.