Perdón
From Wikipedia, the free encyclopedia
O perdón é o proceso intencional e voluntario polo que a vítima ou xeralmente o agresor pasa por unha mudanza de sentimentos e actitudes en relación a unha ofensa criminosa, deixa de lado as emocións negativas, como a vinganza cunha capacidade aumentada de desexar ben ao agresor.[1][2] O perdón é distinto da tolerancia (fallar en ver a acción como errada e necesitada de perdón), da desculpa (non considerar o ofensor como responsábel pola acción), do esquecemento (remover a noción da ofensa da conciencia), do indulto (concedido por un representante recoñecido da sociedade, como un xuíz) e da reconciliación (restauración dunha relación).
En certos contextos, o perdón é un termo legal para absolver ou desistir de todos os sinistros por conta de débedas, empréstitos, obrigas ou outras reivindicacións.[3][4]
Como concepto psicolóxico e virtude, os beneficios do perdón foron explotados no pensamento relixioso, nas ciencias sociais e na medicina. O perdón pode ser considerado simplemente en termos da persoa que perdoa incluído perdoar a si mesmo, en termos da persoa perdoada ou en termos da relación entre o perdoador e a persoa perdoada.[5] Na maioría dos contextos, o perdón concédese sen expectativa de xustiza restaurativa, e sen calquera resposta por parte do agresor (por exemplo, alguén pode perdoar unha persoa que está incomunicábel ou morta). En termos prácticos, pode ser necesario que o ofensor ofreza algunha forma de recoñecemento, unha petición de desculpas, ou ata pida perdón, para que a persoa inxustizada crea que é capaz de perdoar tamén.
As dimensións sociais e políticas do perdón envolven a esfera estritamente privada e relixiosa do "perdón".[1] A noción de "perdón" é xeralmente considerada excepcional no campo político. No entanto, Hannah Arendt considera que a "facultade do perdón" ten o seu lugar nos asuntos públicos. A filósofa cre que o perdón pode liberar recursos tanto individual canto colectivamente en face do irreparábel. Durante unha investigación en Ruanda sobre os discursos e a práctica do perdón tralo xenocidio de Ruanda, o sociólogo Benoit Guillou ilustrou a polisemia extrema (múltiplos significados) da palabra perdón, mais tamén o eminente carácter político da noción. Como conclusión do seu traballo, o autor propón catro figuras principais do perdón para unha mellor comprensión, por unha banda, de usos ambiguos e, por outro lado, as condicións baixo as que o perdón pode mediar a continuaciónn do vínculo social.[6]
O termo perdón pode usarse de xeito intercambiábel e interprétase de moitas maneiras distintas por persoas e culturas. Iso é especificamente importante na comunicación relacional, porque o perdón é un compoñente chave na comunicación e na progresión xeral como individuo, do par ou grupo. Cando todas as partes teñen unha visión mutua de perdón, entón unha relación pode manterse. "Entender os antecedentes do perdón, explotar a fisioloxía do perdón e adestrar as persoas para se tornaren máis tolerantes, todo implica que temos un significado compartido para o termo".[7]