Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության կառավարություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության պետական վարչական մարմինը, այսինքն՝ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության կառավարությունը, ընդհանուր տերմինն է Պետական խորհրդի (Կենտրոնական ժողովրդական կառավարություն) և տեղական ժողովրդական կառավարությունների համար՝ նրա ղեկավարության ներքո գտնվող բոլոր մակարդակներում[1]։
Ազգային Ժողովրդական Կոնգրեսը պետական իշխանության բարձրագույն մարմինն է՝ մշտական հանձնաժողովով, այն հիմնականում իրականացնում է օրենսդիր իշխանություն և ընտրում պետության ղեկավարին (պետության նախագահին)[2], վարչական մարմիններին (պետական խորհուրդ), ռազմական մարմիններին (Կենտրոնական ռազմական հանձնաժողով), ինչպես նաև վերահսկիչ մարմիններին (Ազգային վերահսկիչ հանձնաժողով)[3], դատական մարմիններին (Գերագույն ժողովրդական դատարան), դատախազական մարմիններին (Գերագույն ժողովրդական դատախազություն) և այլ հաստատություններին։ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության նախագահը հանդիսավոր և խորհրդանշական պետության ղեկավար է, որը համատեղ իրականացնում է պետության ղեկավարի լիազորությունները Ազգային Ժողովրդական Կոնգրեսի մշտական հանձնաժողովի հետ, սակայն չի ղեկավարում պետական այլ մարմիններ։ Երկրի ներկայիս նախագահը Սի Ծինփինն է, որը բարձրագույն ղեկավարն է, քանի որ նա նաև Չինաստանի Կոմունիստական կուսակցության կենտրոնական կոմիտեի գլխավոր քարտուղարն է և Կենտրոնական ռազմական հանձնաժողովի նախագահը[4]։ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության կառավարության ղեկավարն է վարչապետ Լի Քըցիանը, որը նախագահում է Պետական խորհրդի (Կենտրոնական ժողովրդական կառավարություն) ընդհանուր աշխատանքը և պատասխանատու է Ազգային Ժողովրդական Կոնգրեսի և նրա մշտական հանձնաժողովի առջև։
Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության քաղաքական կառուցվածքը ընդունում է ապակենտրոնացման համակարգ։ Ըստ Սահմանադրության՝ վարչական շրջանները՝ գավառների մակարդակով (նահանգներ, ինքնավար մարզեր և մունիցիպալիտետներ[4],,որոնք անմիջականորեն ենթակա են կենտրոնական կառավարությանը), վարչական շրջանները՝ պրեֆեկտուրայի մակարդակով ( պրեֆեկտուրայի մակարդակի քաղաքներ, ինքնավար պրեֆեկտուրաներ) և վարչաշրջանի մակարդակով վարչական շրջանները (շրջաններ, շրջանի մակարդակի քաղաքներ[5], մունիցիպալ շրջաններ, դրոշակակիրներ), ավանների մակարդակով վարչական շրջաններ (քաղաքներ, էթնիկ ավաններ և քաղաքներ) ստեղծում են ժողովրդական համագումարներ, ժողովրդական համագումարների մշտական հանձնաժողովներ նույն մակարդակի վրա, ժողովրդական կառավարություն, վերահսկիչ կոմիտե, ժողովրդական դատարաններ և ժողովրդական դատախազություններ[6]։ Ժողովրդական համագումարները բոլոր մակարդակներում ընտրված են ժողովրդավարական ճանապարհով և պատասխանատուեն ժողովրդի առաջ և վերահսկվում են նրանց կողմից[4]։ Ընտրություններն անցկացվում են փուլերով, իսկ ուղղակի ընտրություններն անցկացվում են քաղաքի և շրջանի մակարդակներում[7]։ Ընտրված ժողովրդական համագումարները քաղաքիի և շրջանի մակարդակներում այնուհետև ընտրում են ավելի բարձր մակարդակի ժողովրդական համագումարներ, և այդ պատգամավորները ընտրում են Ազգային Ժողովրդական Կոնգրեսի պատգամավորներին[8]։ Գործնականում կենտրոնական իշխանությունը կարող է արդյունավետորեն վերահսկել տեղական ինքնակառավարման մարմինները պաշտոնյաների նշանակման միջոցով, սակայն տեղական ինքնակառավարման մարմիններն ունեն նաև ինքնավարության զգալի աստիճան։ BBC-ի զեկույցի համաձայն՝ հարցումները ցույց են տալիս, որ 2003-2009 թվականներին քաղաքացիների մոտ 80-95%-ը գոհ է կենտրոնական իշխանության աշխատանքից[9]。: