Łokieć (miara)
jednostka długości / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Łokieć (miara)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Łokieć (niem. Elle, fr. Aune, ang. Ell) – jednostka miary – o długości zależnej od państwa, regionu i epoki historycznej. Tradycyjna europejska miara łokcia nawiązywała do średniej długości ręki od stawu łokciowego do końca palca środkowego[1]. Dzielił się najczęściej na 2 stopy albo 24 cale.
Łokieć staroegipski z XXVIII w. p.n.e. wynosił od 52,35539 cm do 52,36 cm[2].
Łokieć sumeryjski (XX w. p.n.e.) mierzył 51,72 cm i jest najstarszą znaną standardową jednostką miar.
W Wielkiej Brytanii stosowany był łokieć (ang. ell) równy 45 calom, tzn. 114,3 cm, a także łokieć szkocki (ok. 37 cali) i flamandzki (27 cali)[potrzebny przypis].
Według polskich wzmianek o kaliskich miarach długości stosowanych w XI wieku podstawową jednostkę miary długości sprzedawanego sukna był łokieć[3]. Długości łokcia ustalone lokalnie różniły się między sobą. Stwarzało to możliwości pomyłek, a nawet spekulacji w handlu na szlaku bursztynowym, na przykład tekstyliami. Trudności z tym związane pogłębione były dodatkowo przez nawyk stosowania różnych miar do różnych celów.