Świątynia niebiańska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Świątynia niebiańska (lub świątynia w niebie) – w teologii adwentystów dnia siódmego oznacza realne miejsce w niebie, w którym mieszka Bóg Ojciec i usługuje Jezus Chrystus jako arcykapłan na rzecz ludzkości i jedyny pośrednik między Bogiem a ludźmi. Stanowi ona pierwowzór i niebiański odpowiednik świątyni ziemskiej, którą w pierwszym okresie stanowił Przybytek Mojżeszowy, a następnie Świątynia Jerozolimska. Zdaniem adwentystów dnia siódmego rytuały świątyni ziemskiej miały stanowić dla starożytnego Izraela obraz i symbol przyszłego ofiarowania Jezusa Chrystusa na krzyżu za grzechy świata i jego służby wstawienniczej w świątyni niebiańskiej, którą miał rozpocząć po swoim zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu.
Ten artykuł dotyczy teologii adwentystycznej. Zobacz też: Świątynia Nieba. |
Celem istnienia świątyni niebiańskiej jest kontynuacja dzieła zbawienia człowieka oraz ostatecznego pojednania go z Bogiem po tym, jak Jezus poniósł za niego śmierć na krzyżu. Z tym powiązany jest drugi cel, którym jest ostateczna eliminacja grzechu z życia Wszechświata i przywrócenie w nim harmonii.
Doktryna o świątyni niebiańskiej stanowi jeden z najważniejszych elementów wyróżniających adwentystów dnia siódmego spośród innych chrześcijan (również innych adwentystów) i jest ściśle powiązana z nauczaniem adwentystycznym o proroczym znaczeniu roku 1844.