Aleksander Prystor
polski polityk i wojskowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Aleksander Prystor?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Aleksander Błażej Prystor, ps. „Katajama”, „Bogdan”, „Rafał” (ur. 2 stycznia 1874[uwaga 2] w Wilnie, zm. tuż po 27 lipca 1941[2] w Moskwie) – polski działacz niepodległościowy i socjalistyczny, polityk z okresu dwudziestolecia międzywojennego, premier, pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, wolnomularz[3].
Pełne imię i nazwisko |
Aleksander Błażej Prystor | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1874 | ||
Data i miejsce śmierci | |||
Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej | |||
Okres |
od 4 października 1935 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Prezes Rady Ministrów | |||
Okres |
od 27 maja 1931 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Minister przemysłu i handlu | |||
Okres |
od 4 grudnia 1930 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Odznaczenia | |||
|
pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1874 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1941 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1903–1939 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
PKU Wilno |
Stanowiska |
komendant PKU |
Główne wojny i bitwy |
Był działaczem niepodległościowym, członkiem PPS, Organizacji Bojowej tego ugrupowania, a także PPS – Frakcji Rewolucyjnej, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego oraz Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu niepodległości był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej (1918–1922). Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1929–1930 minister pracy i opieki społecznej, a w okresie 1930–1931 – minister przemysłu i handlu. Jeden z czołowych polityków sanacji, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego. Członek tzw. grupy pułkowników. Premier od 27 maja 1931 do 9 maja 1933. Poseł na Sejm III kadencji z ramienia BBWR (1930–1935), później senator IV i V kadencji z ramienia OZN-u (1935–1939). Prezes Rady Głównej Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[4].
Po agresji ZSRR na Polskę schronił się na Litwie. Po jej okupacji przez Armię Czerwoną i aneksji przez ZSRR w lecie 1940 aresztowany przez NKWD. Zmarł w szpitalu więziennym na Butyrkach w Moskwie.