Dara Shikoh
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dara Shikoh, pełne imię: Padszahzada-i-Buzurg Martaba, Dźalal ul-Kadir, Sultan Muhammad Dara Shikoh (ur. 20 marca 1615 koło Adźmeru, zm. 30 sierpnia 1659 w Delhi) – indyjski książę z dynastii Wielkich Mogołów. Najstarszy syn cesarza Indii Szahdżahana i jego najukochańszej żony Malika-i-Dźahan Mumtaz-i Mahal. Jego imię w języku perskim oznacza Dariusz Wspaniały. Od początku był faworytem do objęcia Pawiego Tronu. Popierany był zarówno przez wpływową siostrę Dżahanarę Banu Begam, jak i przez ojca. W 1633 roku cesarz mianował go mansabem (tytuł wojskowy) imperium. Od tej pory książę Dara nieustannie awansował. W 1645 roku został mianowany przez cesarza Szahdżahana subadarem Allahabadu. Od 3 lipca 1648 do 16 sierpnia 1652 był subadarem Gudźaratu, od 16 sierpnia 1652 subadarem Multanu i Kabulu, od 30 grudnia 1657 do 17 maja 1658 subadarem Biharu. Szahdźahan przewidywał go jako swojego następcę. 15 lutego 1655 roku nadał mu tytuł Szah-i-Buland Iqbal (Władca Najwyższego Szczęścia), czyniąc go formalnym współregentem państwa. Dara Shikoh został pokonany w wojnie sukcesyjnej przez swojego młodszego brata Aurangzeba, który przejął władzę po ojcu.