Koalicyjny gabinet wojenny Partii Liberalnej i Partii Konserwatywnej pod przewodnictwem Davida Lloyda George’a uległ w styczniu 1919 r. gruntownemu przebudowaniu po wyborach powszechnych. Rząd upadł 19 października 1922 r., kiedy poparcia odmówili mu konserwatyści.
David Lloyd George, premier, pierwszy lord skarbu
Austen Chamberlain, kanclerz skarbu, lord tajnej pieczęci, przewodniczący Izby Gmin
Stanley Baldwin, finansowy sekretarz skarbu, przewodniczący Zarządu Handlu
Robert Sanders, Skarbnik Dworu Królewskiego, młodszy lord skarbu, podsekretarz stanu w ministerstwie wojny
Markiz Curzon of Kedleston, lord przewodniczący Rady, przewodniczący Izby Lordów, minister spraw zagranicznych
Arthur Balfour, minister spraw zagranicznych, lord przewodniczący Rady
Andrew Bonar Law, lord tajnej pieczęci, przewodniczący Izby Gmin
John Baird, podsekretarz stanu w ministerstwie spraw wewnętrznych
Baron Lee of Fareham, minister rolnictwa i rybołówstwa, pierwszy lord Admiralicji
James Craig, parlamentarny sekretarz w ministerstwie emerytur, parlamentarny sekretarz w ministerstwie ds. amunicji, parlamentarny i finansowy sekretarz przy Admiralicji
Winston Churchill, minister wojny, minister lotnictwa, minister ds. kolonii
Wicehrabia Milner, minister ds. kolonii
Edward Wood, podsekretarz stanu w ministerstwie ds. kolonii
Herbert Fisher, przewodniczący Rady Edukacji
Alfred Mond, pierwszy komisarz ds. prac publicznych, minister zdrowia
Hrabia Winterton, podsekretarz stanu w ministerstwie ds. Indii
Wicehrabia French of Ypres, lord namiestnik Irlandii
Hrabia Crawford, kanclerz Księstwa Lancaster, pierwszy komisarz ds. prac publicznych, minister transportu
Henry Forster, finansowy sekretarz w ministerstwie wojny
Członków ścisłego gabinetu wyróżniono tłustym drukiem.