Działo paryskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lange 21 cm Kanone in Schiessgerüst (pot. działo paryskie, armata przeciwparyska (niem. Paris-Geschütz, Kaiser-Wilhelm-Geschütz)) – długolufowe działo kolejowe (nadarmata) kalibru 210 milimetrów na kolejowej platformie strzeleckiej, z którego Niemcy ostrzeliwali Paryż w czasie I wojny światowej od marca do sierpnia 1918.
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Rodzaj | |||
Historia | |||
Wyprodukowano |
3 sztuki | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
210 mm | ||
Długość lufy |
28 m | ||
Donośność |
130 km | ||
Prędkość pocz. pocisku |
1600 m/s | ||
Masa |
256 t | ||
Szybkostrzelność |
1 strz./20 min | ||
|
Działo to często jest mylone z innym wielkim działem (moździerzem) o nazwie Gruba Berta, które było użyte w czasie oblężenia Liège w 1914. Także mylnie jest utożsamiane z mniejszym działem Langer Max (niem. Długi Maks), od którego zresztą pochodzi. Co więcej, wszystkie one były wyprodukowane w zakładach Kruppa.
Była to największa armata I wojny światowej. W czasie II wojny światowej powstały tylko dwa większe obiekty: Schwerer Gustav i V3.
Jako broń, działo to nie odniosło wielkich sukcesów. Siła niszcząca pocisków była stosunkowo niska, a jego lufa musiała być często wymieniana. Licha celność pozwalała co najwyżej na ostrzeliwanie obiektów o dużych rozmiarach czyli na przykład miast. Prawdopodobieństwo trafienia w centrum nie różniło się od możliwości trafienia w przedmieścia. Broń ta liczyła się przede wszystkim jako czynnik psychologiczny, który miał zachwiać morale mieszkańców Paryża.