Edith Wharton
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Edith Wharton (ur. 24 stycznia 1862 w Nowym Jorku, zm. 11 sierpnia 1937 niedaleko Paryża) – amerykańska pisarka, pierwsza kobieta, która zdobyła Nagrodę Pulitzera[1], wielokrotnie nominowana do Nagrody Nobla.
Edith Wharton, 1919 | |||
Data i miejsce urodzenia |
24 stycznia 1862 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 sierpnia 1937 | ||
Narodowość |
amerykańska | ||
Dziedzina sztuki |
literatura piękna | ||
Epoka |
proza (powieść obyczajowo-społeczna) | ||
Ważne dzieła | |||
Wiek niewinności | |||
Odznaczenia | |||
Legia Honorowa, 1916 | |||
Nagrody | |||
Nagroda Pulitzera, 1921 | |||
|
Pochodziła z zamożnej nowojorskiej rodziny Jonesów, nazwisko Wharton dał jej mąż, który w 1913 roku trafił do szpitala psychiatrycznego.
W twórczości zajmowała się uprzywilejowanymi klasami Ameryki, zwłaszcza rodzinnego miasta oraz losami swoich rodaków odwiedzających Europę, zwłaszcza Paryż, ale pisała też o farmerach Nowej Anglii. Zjadliwie komentowała różne klasy amerykańskiego i europejskiego społeczeństwa, przenikliwie przyglądała się zmianom obyczajowym. Znała elitę literacką i polityczną swojej epoki i była trendsetterką w dziedzinie architektury krajobrazu i wystroju wnętrz. Pisała bardzo regularnie, powstało kilkadziesiąt książek.
Przebywała we Francji z małymi tylko przerwami od 1911 roku, także w czasie I wojny światowej (Legia Honorowa za pomoc uchodźcom[2]).
Miała elegancką posiadłość w Massachusetts, potem w Hyères we Francji.
W latach 90. XX wieku powstały trzy znaczące filmy oparte na jej powieściach: Ethan Frome, reż. John Madden, 1993, Wiek niewinności, reż. Martin Scorsese, 1993, Świat zabawy, reż. Terence Davies, 2000.