Front wschodni (II wojna światowa)
część II wojny światowej, walka ZSRR i jego sojuszników przeciwko Rzeszy niemieckiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Front wschodni (II wojna światowa)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Front wschodni – decydujący front II wojny światowej w trakcie którego prowadzono działania bojowe w Europie Północnej, Wschodniej, Środkowej i Południowej pomiędzy III Rzeszą i jej sojusznikami a Związkiem Radzieckim i jego sojusznikami, które miały miejsce między 22 czerwca 1941 a 9 maja 1945 roku[1]. W historiografii radzieckiej i rosyjskiej front wschodni jest znany jako wielka wojna ojczyźniana (ros. Великая Отечественная Война), w niemieckiej historiografii jako front wschodni (niem. Ostfront), wschodnia kampania (niem. der Ostfeldzug) lub rosyjska kampania (niem. der Rußlandfeldzug). W historiografii ukraińskiej (ukr. німецько-радянська війна) oraz w innych publikacjach występuje pod nazwą wojna radziecko-niemiecka.
Wojna na froncie wschodnim miała głębokie tło i wynikała z aspiracji Hitlera i nazistowskiego kierownictwa do zdobycia tzw. Lebensraum – „przestrzeni życiowej” na Wschodzie oraz ich skrajnie rasistowskich i antysemickich poglądów o „wyższości” ich rasy nad Słowianami i Żydami, ich nienawiści wobec komunizmu oraz wiary w domniemane powiązanie Żydów z komunizmem. Ludność Europy Wschodniej miała zostać wyeksterminowana, deportowana lub zniewolona, a tereny Europy Wschodniej skolonizowane przez Niemców. Była to według nich wojna eksterminacyjna pomiędzy dwiema rasami i ideologiami, w której „rasa niższa” miała zostać zniszczona wszelkimi możliwymi sposobami. Planowanie inwazji rozpoczęło się w drugiej połowie 1940 roku, zakończone mniej więcej na wiosnę 1941 roku. Podczas planowania przygotowano i wydano szereg zbrodniczych planów i rozkazów, według których Niemcy mieli zagłodzić dużą część populacji radzieckiej oraz stosować terror i represje wobec ludności cywilnej, Żydów, oficerów i żołnierzy Armii Czerwonej.
Walki na froncie wschodnim rozpoczęły się wraz z inwazją państw Osi na ZSRR 22 czerwca 1941 roku pod kryptonimem „Barbarossa”. Inwazja na ZSRR w 1941 roku zakończyła się zdobyciem przez Niemców olbrzymich terytoriów ZSRR i zadaniem ogromnych strat Armii Czerwonej, ale Niemcom nie udało się pokonać Związku Radzieckiego w szybkiej kampanii Blitzkriegu. W grudniu 1941 roku armia niemiecka poniosła klęskę pod Moskwą, po której Armia Czerwona przeszła do generalnej kontrofensywy najpierw pod Moskwą, a potem wzdłuż całego frontu wschodniego. Po ustaniu radzieckiej kontrofensywy wiosną 1942 roku Niemcy rozpoczęli 28 czerwca tego samego roku operację „Blau” – letnią ofensywę na Kaukaz i Stalingrad. Jej finałem była potężna klęska Niemców pod Stalingradem w lutym 1943 roku, która była punktem zwrotnym w działaniach na froncie wschodnim i w wojnie w Europie. Po zwycięstwie w bitwie stalingradzkiej Armia Czerwona przeszła do kontrofensywy na południowym odcinku frontu wschodniego, ale znowu została powstrzymana przez Niemców do wiosny 1943 roku. 5 lipca tego samego roku w rejonie miasta Kursk rozpoczęła się ogromna bitwa wojsk pancernych obu stron, zainicjowana przez kolejną wielką ofensywę letnią Niemców o kryptonimie „Cytadela”. Bitwa na łuku kurskim zakończyła się decydującym i strategicznym sukcesem ZSRR, w wyniku którego Armia Czerwona przejęła inicjatywę strategiczną na froncie wschodnim i utrzymała ją do końca wielkiej wojny ojczyźnianej. Po bitwie tej Armia Czerwona rozpoczęła generalną kontrofensywę, która do końca 1943 roku wyzwoliła Smoleńsk, wschodnią Ukrainę i Kijów. Rok 1944 przyniósł olbrzymi i spektakularny sukces Armii Czerwonej, która do końca tego roku w ofensywie za ofensywą odblokowała Leningrad, wyzwoliła zachodnią Ukrainę, Białoruś, państwa nadbałtyckie, wschodnią Polskę, Rumunię, Bułgarię, wschodnią Jugosławię, wschodnie Węgry i rejony polarne na zachód od Murmańska oraz weszła na terytoria Czechosłowacji i Niemiec w Prusach Wschodnich. W 1945 roku Armia Czerwona kontynuowała swój zwycięski marsz na zachód zdobywając Prusy Wschodnie, zajmując zachodnią Polskę, Czechosłowację, zachodnie Węgry, wschodnią Austrię i ostatecznie w maju 1945 roku zdobyła Berlin kończąc wojnę na froncie wschodnim i w Europie.
Wojna na froncie wschodnim należy do największych konfrontacji militarnych w historii. Doszło w niej do największych i najważniejszych bitew II wojny światowej – pod Moskwą, pod Stalingradem i pod Kurskiem. Walki w tym teatrze działań wojennych charakteryzowały się niespotykanym okrucieństwem, całkowitą destrukcją, masowymi deportacjami i olbrzymią śmiertelnością z powodu walk, głodu, wykrwawienia, chorób i masakr. Na zapleczu frontu wschodniego znajdowało się wiele obozów koncentracyjnych i zagłady oraz gett, okupanci niemieccy przeprowadzili olbrzymią liczbę masowych egzekucji i deportacji ludności żydowskiej i radzieckiej oraz marszów śmierci więźniów obozów koncentracyjnych. Na froncie wschodnim Niemcy ponieśli swoje największe straty podczas wojny, jednocześnie śmierć poniosło, w zależności od wyliczeń, od prawie 30 do ponad 40 milionów obywateli radzieckich, w tym do 27 mln. żołnierzy[2]. Walki prowadzone przez Armię Czerwoną na froncie wschodnim i zwycięstwa odniesione tam przez nią miały decydujące znaczenie dla zwycięstwa aliantów w Europie podczas II wojny światowej i były one najważniejszą przyczyną klęski Niemiec podczas wojny[3].
23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i Związek Radziecki podpisały pakt o nieagresji zwany paktem Ribbentrop-Mołotow. W pakcie znajdował się tajny protokół, w którym Finlandia, Estonia, Łotwa i Besarabia w Rumunii przypadły ZSRR, Polska została podzielona między III Rzeszę i Związek Radziecki, a Litwa przypadła III Rzeszy[4]. 1 września III Rzesza dokonała inwazji na Polskę, 17 września Związek Radziecki postąpił tak samo. 28 września Niemcy i ZSRR podpisały traktat o granicach i przyjaźni, w wyniku którego ZSRR otrzymał Litwę w zamian za oddanie Niemcom niewielkiej części polskiego terytorium. Inwazja Niemiec i ZSRR na Polskę doprowadziła do powstania granicy pomiędzy obydwoma państwami, dotychczas ze sobą niegraniczącymi[5].
W wyniku odrzucenia przez rząd fiński radzieckich żądań terytorialnych ZSRR dokonał inwazji na Finlandię 30 listopada 1939 roku[6]. Armia fińska stawiła zaciekły opór, co doprowadziło do podpisania 13 marca 1940 roku traktatu pokojowego pomiędzy obydwoma państwami. W wyniku traktatu Finlandia utraciła część swojego terytorium[7]. W czerwcu 1940 roku Litwa, Łotwa i Estonia zostały anektowane i włączone w skład Związku Radzieckiego jako nowe republiki radzieckie[8]. 28 czerwca Besarabia i Bukowina Północna zostały odebrane Rumunii przez ZSRR i anektowane przez niego, co wywołało niepokój u Niemców, którzy obawiali, że dalsze posunięcia radzieckie mogły zagrozić im w delcie Dunaju i polom naftowym w Ploeszti[9]. Aneksja tych terytoriów spowodowała, że Rumunia nawiązała bliższe stosunki z Niemcami. Rumuni zwrócili się o pomoc do Niemców, ale Niemcy, którzy nie chcieli prowokować Stalina, doradzili Rumunom, aby na razie przyjąć aneksję tych terytoriów[10]. 12 listopada 1940 roku do Berlina przyjechał komisarz do spraw zagranicznych ZSRR Wiaczesław Mołotow. Stalina niepokoiły obecność niemieckich wojsk w Finlandii i rosnące wpływy Niemiec na Bałkanach. Mołotow chciał gwarancji na uzyskanie przez ZSRR kontroli nad Bosforem, Dardenalami[11], cieśninami duńskimi i Bułgarią, a także pozwolenia na aneksję Finlandii[12]. Mołotow odmówił jednocześnie przystąpienia ZSRR do paktu trzech. Radzieckie żądania wywołały irytację u Niemców[13]. Hitler doszedł wtedy do wniosku, że nie może dalej zwlekać z uderzeniem na Związek Radziecki[12].
Stalin zignorował wszelkie raporty własnego i brytyjskiego wywiadu o zbliżającej się inwazji niemieckiej[14], nawet od swojego najefektywniejszego agenta Richarda Sorge znajdującego się w ambasadzie niemieckiej w Tokio[15]. Brał on je za dezinformację i uważał, że jego agenci byli pod zagranicznymi wpływami. Raporty brytyjskiego wywiadu brał on za prowokację ze strony Brytyjczyków. Stalin był pewny, że Hitler nie złamie paktu o nieagresji zawartego w sierpniu 1939 roku. Wierzył on także zapewnieniom Hitlera, że Niemcy przesuwali swoje wojska na wschód wzdłuż granicy z ZSRR poza zasięg brytyjskiego lotnictwa bombowego. Szef wywiadu wojskowego GRU gen. Filipp Golikow był pewny, że Niemcy nie zaatakują ZSRR zanim nie zdobędą Wielkiej Brytanii. Z tego powodu nie przekazał on żadnych raportów wywiadu ani szefowi Sztabu Generalnego gen. Gieorgijowi Żukowowi ani ludowemu komisarzowi obrony ZSRR marsz. Siemionowi Timoszenko[14]. Pomimo co najmniej 80, prawdopodobnie ponad 100, oznak zbliżającej się niemieckiej inwazji[15], w tym coraz częstszych lotów rozpoznawczych Luftwaffe nad terytorium ZSRR[16], transporty kolejowe z żywnością, paliwem i surowcami strategicznymi były wysyłane do Niemiec aż do ostatnich godzin przed inwazją[15].
Niemieckie plany inwazyjne i rasistowska polityka III Rzeszy
Pierwsze plany zaatakowania Związku Radzieckiego powstały już w czerwcu 1940 roku, wkrótce po pokonaniu przez Niemców Francji. Wiedząc, że Wielka Brytania jest za słaba, by móc przeprowadzić inwazję na Zachodzie Hitler zdecydował się podjąć działania na Wschodzie. Dodatkowo zdobycie zasobów Związku Radzieckiego mogło znacząco pomóc w kontynuowaniu wojny przeciwko Wielkiej Brytanii. 18 grudnia 1940 roku Hitler wydał dyrektywę nr 21 dotyczącą ataku na Wschodzie pod kryptonimem „Barbarossa”. Według niej Wehrmacht miał zniszczyć większość wojsk Armii Czerwonej w zachodnich częściach Związku Radzieckiego, jednocześnie nie dopuszczając do wycofania się znaczących sił radzieckich w głąb kraju, i osiągnąć linię biegnącą od Archangielska do Astrachania, by „wznieść zaporę przeciwko azjatyckiej Rosji”. Osiągnięcie tej linii uniemożliwiłoby radzieckiemu lotnictwu osiągnięcie terytorium Niemiec, jednocześnie pozwoliłoby Luftwaffe na zniszczenie ostatnich zakładów przemysłowych Rosjan na Uralu i dalej w głębi Związku Radzieckiego[17]. Planowanie inwazji rozpoczęło się w drugiej połowie 1940 roku. Z początkiem jesieni Sztab Generalny przedstawił zasadniczy plan kampanii, który został ukończony pod koniec stycznia 1941 roku[18].
Plan niemiecki zakładał uderzenie na Związek Radziecki z trzech kierunków. Grupa Armii „Północ” feldmarsz. Wilhelma von Leeba miała za zadanie uderzyć przez państwa nadbałtyckie na Leningrad. Najsilniejsza jednostka, Grupa Armii „Środek” feldmarsz. Fedora von Bocka, miała uderzać przez Białoruś w kierunku Moskwy. Grupa Armii „Południe” feldmarsz. Gerda von Rundstedta miała atakować w głąb Ukrainy i zająć strategicznie ważne rejony gospodarcze w Donbasie, w rejonie Wołgi i na Kaukazie[19]. Była ona wspierana przez dwie rumuńskie armie[20]. Poprzez swoją rasistowską ideologię, o ich intelektualnej i rasowej wyższości, niemiecki korpus oficerski doszedł do całkowicie błędnych wniosków. Uważał on, łącznie z Hitlerem, że „w państwie słowiańskim kierowanym przez Żydów” nie można było się spodziewać efektywnego oporu ze strony jego sił zbrojnych. Armię Czerwoną uważano za prymitywną i słabą[21]. Kolejne błędne wnioski stwierdzały, że Sowieci nie potrafili prowadzić działań odwrotowych na skalę operacyjną, ani także nie mieli rezerw do uzupełnienia strat po utracie swoich armii na zachodzie kraju[22].
Plany ekonomiczne obok planów militarnych miały także bardzo duże znaczenie. Niemcy zamierzali zdobyć olbrzymie zasoby żywnościowe i surowcowe ZSRR na potrzeby niemieckiej armii i ludności cywilnej. W lutym 1941 roku gen. Georg Thomas, szef Zarządu Gospodarki Wojennej OKW, wydał Hitlerowi studium, według którego Niemcy mogli zdobyć dość żywności, aby nie było potrzeby importowania jej w latach 1941 i 1942 oraz uchwycić w stanie nietkniętym 75% radzieckiego przemysłu[23]. Raport ten miał kluczowe znaczenie dla późniejszego zdania Hitlera, że zdobycie Ukrainy było ważniejsze od zdobycia Moskwy, a także dla konkluzji Thomasa i Herberta Backego, sekretarza stanu w ministerstwie aprowizacji i rolnictwa Rzeszy, że Niemcy mogliby uzyskiwać z Ukrainy miliony ton zboża i innych artykułów żywnościowych, jednocześnie pozostawiając minimalne jej ilości dla radzieckiej ludności. Skazywało to miliony obywateli radzieckich na śmierć z głodu[24].
W swojej książce „Mein Kampf” na początku lat 20. Hitler napisał, że Niemcy potrzebowały Lebensraum – „przestrzeni życiowej” na Wschodzie dla utrzymania swojej rosnącej populacji i zdobycia pozycji światowego mocarstwa[25]. Zdobycie „przestrzeni życiowej” aż do Wołgi miało zagwarantować wystarczającą ilość zaopatrzenia dla Niemiec. W szczególności chodziło tutaj o Ukrainę z jej dużymi rejonami rolniczymi i gospodarczymi, dzięki czemu uniknięto by sytuacji z końca I wojny światowej, kiedy część niemieckiego społeczeństwa głodowała. Niemcy chcieli także zdobyć strategicznie ważne zasoby ropy naftowej Związku Radzieckiego[26]. Podbite tereny miały ulec bezlitosnej germanizacji[27] – według „wytycznych” Generalnego Planu Wschodniego ich ludność miała zostać wyeksterminowana, a reszta pozostała przy życiu miała zostać deportowana daleko na Wschód za Ural lub stać się niewolnikami niemieckich kolonistów, którzy mieli osadzić się na podbitych terenach Związku Radzieckiego[28]. Hitler, wspólnie z większością niemieckiego korpusu oficerskiego i kierownictwa III Rzeszy, od samego początku deklarował swoją olbrzymią nienawiść wobec Związku Radzieckiego, uważając go za zagrożenie dla Niemiec, a ogólnie dla „cywilizacji zachodniej”. Poglądy korpusu oficerskiego łączące elementy antysemityzmu, antyslawizmu i antykomunizmu bardzo wspomogły ekspansję na Wschód, która od dawna była celem niemieckiej prawicy[25]. Hitler i jego współpracownicy nawoływali do walki z tzw. „żydokomuną”. Według nich rewolucja październikowa dała Żydom władzę nad masami Słowian, z definicji niezdolnych do rządów samodzielnych, i doprowadziła do ich domniemanej dominacji w Związku Radzieckim[29].
Wojna przeciwko Związkowi Radzieckiemu w oczach Hitlera i jego najbliższych współpracowników nie była zwykłym konfliktem zbrojnym, ale wojną eksterminacyjną, która była walką o przetrwanie „rasy wyższej” nad „rasą niższą” i ta druga musiała zostać zniszczona wszelkimi możliwymi sposobami. Na spotkaniu 30 marca 1941 roku z udziałem Hitlera i wyższych dowódców, którzy mieli poprowadzić Wehrmacht na Związek Radziecki Hitler oznajmił, że komunizm był z natury aspołeczny, a jego przywódcy kryminalistami i należało ich za to zlikwidować. Wszelkie prawa i zasady wojenne miały zostać zignorowane na rzecz całkowitej eksterminacji jeńców wojennych, komisarzy politycznych, inteligencji i ludności żydowskiej. Miało to się odbyć wszelkimi zbrodniczymi metodami od wygładzania populacji radzieckiej, przez masowe egzekucje i deportacje, do nieludzkiego traktowania jeńców wojennych. Poprzez nieograniczoną bezwzględność Niemcy zamierzali podbić i spacyfikować tereny Związku Radzieckiego[27]. Nazistowska propaganda używała określeń typu „azjatycki”, „żydowsko-bolszewicki”, „bestialski” i „nieludzki” w stosunku do populacji Związku Radzieckiego. Masy niemieckich żołnierzy wierzyły w te postulaty, widząc wojnę przeciwko ZSRR oczami Hitlera i reszty nazistowskiego kierownictwa[30].
- Osobny artykuł: plan głodowy.
Plany militarne i ekonomiczne w inwazji na Związek Radziecki były nierozłączne z planami o charakterze zbrodniczym[31]. W maju 1941 roku władze cywilne i wojskowe III Rzeszy uzgodniły „plan głodowy”. Kierownictwo III Rzeszy chciało zapewnić odpowiednie dostawy zaopatrzenia zarówno dla jednostek Wehrmachtu toczących walki na froncie z zasobów samego Związku Radzieckiego, ale także wyżywić z pomocą tych samych zasobów ludność cywilną w samych Niemczech. Z tego powodu miano zabierać tzw. „nadwyżki” z najbardziej produktywnych rolniczych, południowych rejonów ZSRR na wyżywienie Wehrmachtu i ludności Niemiec. Tymi „nadwyżkami” była żywność przeznaczona dla ludności miejskiej oraz tej zamieszkujące północne rejony kraju, gdzie produkcja rolnicza była o wiele mniejsza. Według niemieckich obliczeń 30 milionów obywateli radzieckich miało umrzeć z głodu. Niemieckie kierownictwo wojskowe i cywilne świadomie i bez oporu zaakceptowało ten ludobójczy plan[32].
- Osobny artykuł: Einsatzgruppen.
Niemcy podjęli także działania dla zapewnienia „bezpieczeństwa” na podbitych terenach ZSRR. Z jednej strony miały one zlikwidować problemy, które spowalniałyby ruch wojsk, czyli aktywne eliminowanie partyzantów, potencjalnych partyzantów i innych osób, które stwarzały realne lub zmyślone zagrożenie dla nich. Z drugiej strony miały one pomóc w eksploatacji podbitych terenów i eliminacji Żydów oraz innych, w nazistowskiej terminologii, „podludzi”[32]. Na podbitych terenach miały zostać utworzone komisariaty Rzeszy – cywilna struktura władzy niemieckiej. Ich komisarze mieli wypełniać nazistowskie cele polityczne – masowy terror i represje wobec ludności cywilnej oraz eksploatowanie zasobów gospodarczych danego rejonu[33]. 28 kwietnia 1941 roku, w wyniku kilkumiesięcznych negocjacji między armią i SS o naturze ich współpracy na okupowanych terenach ZSRR, naczelny dowódca niemieckich wojsk lądowych Walther von Brauchitsch wydał rozkaz o utworzeniu „oddziałów specjalnych” – Einsatzgruppen – które miały wykonywać „zadania specjalne”. Tymi „zadaniami” były eksterminacja ludności żydowskiej, likwidowanie komisarzy politycznych, partyzantów i innych „niepożądanych” osób. Podlegały one tylko i wyłącznie SS, ale koordynowały swoje akcje z oddziałami wojskowymi, podążając bezpośrednio za nimi[34]. Spotkało się to z olbrzymim entuzjazmem ze strony dowódców wojskowych, którzy pragnęli „bezpieczeństwa” swoich linii zaopatrzeniowych i zaplecza oraz odpowiednio dużych dostaw żywności i innych materiałów na potrzeby ich wojsk. Na brutalne traktowanie Żydów i Słowian nie zwracali oni większej uwagi[35].
13 maja 1941 roku wydano rozkaz o „Jurysdykcji Barbarossa”, który dotyczył traktowania nieprzyjacielskiej ludności cywilnej. Rozkaz ten całkowicie wyjął spod prawa radziecką ludność cywilną i dał niemieckim żołnierzom wolną rękę do terroru i represji wobec niej. Miano zastosować odpowiedzialność zbiorową, a wszyscy niemieccy żołnierze byli wyciągnięci spod odpowiedzialności karnej za swoje postępowania niezgodne z prawem wojennym i wojskowym[36]. 6 czerwca OKW wydało „rozkaz o komisarzach”[37], który nakazywał oddziałom frontowym bezzwłoczną egzekucję schwytanych komisarzy politycznych Armii Czerwonej[38]. Pozostawała też kwestia radzieckich jeńców wojennych. 16 czerwca 1941 roku OKW wydało rozkaz regulujący ich traktowanie. Podstawową kwestią była sprawa wyżywienia wszystkich jeńców radzieckich. Pod koniec maja i na początku czerwca wiele dowództw armii wydało rozkazy, według których jeńcy mieli otrzymać niewielkie ilości żywności najgorszej jakości, której wartość kaloryczna była niższa od minimum potrzebnego do przeżycia. Władze wojskowe Prus Wschodnich i Generalnego Gubernatorstwa zaczęły organizowanie obozów przejściowych dla jeńców, w których warunki bytowe i sanitarne były katastrofalne. Wszystkie te działania miały na celu całkowitą eksterminację radzieckich jeńców wojennych[39].