Hajime Saitō
Japończyk, dowódca trzeciej jednostki Shinsengumi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hajime Saitō (jap. 斎藤一 Saitō Hajime; ur. 18 lutego 1844 w Edo (obecnie Tokio, zm. 28 września 1915) - dowódca trzeciej jednostki Shinsengumi i jeden z nielicznych, którzy przetrwali walki ostatniego okresu shōgunatu Tokugawa w Japonii.
Saitō był uważany za równie wybitnego wojownika, jak legendarny dowódca pierwszej jednostki, Sōji Okita. Saito był zawzięty i nieustraszony w walce, a stosowane przez niego leworęczne pchnięcie mieczem było uważane za jedną z najgroźniejszych technik stosowanych przez członków Shinsengumi.
Bardzo mało wiadomo o jego pochodzeniu i wczesnych latach jego życia, a wiele z powtarzanych historii przeczy sobie wzajemnie. Niektórzy twierdzą, że był synem rōnina, inni, że opuścił Edo, aby dołączyć do armii w Kioto, po zabiciu człowieka (możliwe, że nieumyślnie).
Saitō, jako członek Shinsengumi, był uważany za introwertyka i człowieka tajemniczego. Powszechna opinia charakteryzowała go jako człowieka "nie nadającego się do pogaduszek". Zajmował się kontrwywiadem (w szczególności wyszukiwaniem potencjalnych agentów wroga), a także kontrolą wywiadu przeciwnika i monitoringiem działań drugiej strony. Jego kontrowersyjna reputacja "bohatera" wzięła się z tego, że zabił kilku skorumpowanych członków Shinsengumi i policji po zakończeniu wojny.
Ożenił się z Tokio Takagi, córką Kojūrō Takagi, oficera policji (metsuke) schyłkowego okresu Edo.
Po wojnie zmienił nazwisko na Gorō Fujita i pracował jako policjant. W drodze wyjątku posiadał pozwolenie na noszenie katany.
Saitō dużo pił. Mogło się to przyczynić do jego śmierci z powodu wrzodów żołądka w wieku 71 lat. Aż do śmierci nie ujawnił nic na temat swojej działalności w Shinsengumi.