Hermann Maier
austriacki narciarz alpejczyk / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Hermann Maier?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Hermann Maier (ur. 7 grudnia 1972 w Altenmarkt) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz czterokrotny zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny. Wygrywał zawody Pucharu Świata w czterech z pięciu konkurencji: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Sukcesów nie odnosił tylko w slalomie. Nosił przydomek Herminator.
Treningi narciarskie Maier rozpoczął już w wieku trzech lat, pod opieką swego ojca, Hermanna Maiera Seniora[1]. W dzieciństwie cierpiał na chorobę Osgooda-Schlattera, która spowolniła jego rozwój fizyczny[2]. Z tego powodu kilkakrotnie odmawiano mu miejsca w kadrze juniorów[3] oraz nie przyjęto do szkoły narciarskiej w Schladming[4]. W efekcie nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Zatrudnił się jako murarz, a w trakcie zimy pracował także jako instruktor narciarstwa we Flachau, gdzie jego ojciec prowadził szkółkę narciarską[5]. Nie zrezygnował jednak z profesjonalnego narciarstwa, startując w zawodach niższej rangi oraz na mistrzostwach Austrii. Przełom nastąpił 6 stycznia 1996 roku we Flachau, kiedy przecierał trasę przed zawodami Pucharu Świata w gigancie. Zmierzono mu wtedy czas i po porównaniu ze światową czołówką okazało się, iż uzyskałby 12. wynik[4].
W zawodach pucharowych zadebiutował w wieku 23 lat, 10 lutego 1996 roku w Hinterstoder, gdzie zajął 26. miejsce w gigancie. Tym samym już w pierwszym starcie wywalczył punkty Pucharu Świata. Nie wystarczyło to by pojechać na rozgrywane wtedy mistrzostwa świata w Sierra Nevada. W sezonie 1995/1996 wystąpił jeszcze w dwóch zawodach PŚ w Kvitfjell: 7 marca 1996 roku był jedenasty w supergigancie, a dzień później nie ukończył giganta. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 106. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 21 lutego 1997 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był drugi w supergigancie. W zawodach tych rozdzielił Francuza Luca Alphanda oraz Włocha Wernera Perathonera. Już dwa dni później odniósł pierwsze zwycięstwo, wyprzedzając w tej samej konkurencji Kristiana Ghedinę z Włoch i Norwega Lasse Kjusa. W sezonie 1996/1997 jeszcze trzy razy plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem. 21. miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był czwarty. Mimo to drugi raz z rzędu nie znalazł się w kadrze Austrii na najważniejszą imprezę sezonu i nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Sestriere.
Pierwszą okazję do walki o medale dostał w 1998 roku, kiedy wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W swoim pierwszym starcie, kombinacji, zajmował ósme miejsce po slalomie, który został rozegrany jako pierwszy[6]. Zjazdu do kombinacji jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany[7]. Następnie wystąpił w zjeździe, którego także nie ukończył. Na jednym z zakrętów stracił równowagę przy prędkości 120 km/h, przekoziołkował kilka razy, przebijając dwie siatki zabezpieczające i wylądował głową w śniegu. Nie odniósł jednak większych obrażeń, wstał o własnych siłach i zjechał na dół[3]. Już 72 godziny później zdobył pierwszy w karierze medal, zwyciężając w supergigancie. Wyprzedził tam Szwajcara Didiera Cuche'a i swego rodaka Hansa Knaußa o 0,61 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski dla Austrii w tej konkurencji. Złoto zdobył także dwa dni później, wygrywając oba przejazdy w gigancie. Jego łączny czas dał mu zwycięstwo z przewagą 0,85 sekundy nad Stephanem Eberharterem i 1,18 sekundy nad Michaelem von Grünigenem ze Szwajcarii. W zawodach pucharowych aż 19. razy stawał na podium, przy czym dziesięć razy zwyciężał: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Saalbach-Hinterglemm i 13 stycznia w Adelboden wygrywał giganta, 6 grudnia w Beaver Creek, 10 i 11 stycznia w Schladming oraz 1 lutego w Ga-Pa wygrywał supergiganta, 29 grudnia w Bormio i 16 stycznia w Wengen był najlepszy w zjeździe, a 18 stycznia w Veysonnaz wygrał kombinację. Wyniki te dały mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach giganta i supergiganta, a także drugie miejsca w klasyfikacjach zjazdu i kombinacji.
Sezon 1998/1999 zaczął od zwycięstwa w gigancie, 25 października 1998 roku w Sölden. W kolejnych startach jeszcze dziesięć razy stawał na podium w tym sześciokrotnie zwyciężał: 13 grudnia w Val d’Isère, 21 grudnia w Innsbrucku, 9 stycznia w Schladming i 7 marca w Kvitfjell był najlepszy w supergigancie, 29 grudnia w Bormio wygrał zjazd, a 12 stycznia w Adelboden triumfował w gigancie. W klasyfikacji generalnej musiał jednak uznać wyższość Lasse Kjusa i jego rodaka, Kjetila André Aamodta. Zdobył za to Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji supergiganta, a w gigancie był trzeci za von Grünigenem i Eberharterem. W lutym 1999 roku brał udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie w trzech startach zdobył dwa medale. Najpierw wystartował w supergigancie, w którym zwyciężył ex aequo z Kjussem. Trzeci w tych zawodach Hans Knauß stracił do zwycięzców zaledwie 0,01 sekundy. Cztery dni później zwyciężył także w biegu zjazdowym, wyprzedzając na podium Kjussa i Aamodta. Startował również w gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.
Dwie kolejne Kryształowe Kule za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zdobywał w sezonach 1999/2000 i 2000/2001. W 2000 roku ustanowił dwa rekordy: w jednym sezonie aż 22. razy stawał na podium oraz zdobył najwięcej punktów w jednym sezonie w historii – 2000. Oba te rekordy został pobite w rywalizacji kobiet przez Tinę Maze ze Słowenii, która w sezonie 2012/2013 zgromadziła 2414 punktów[8] i 24 razy[9] stawała na podium[10]. W rywalizacji mężczyzn rekord ten został pobity dopiero w sezonie 2022/2023 przez Marco Odermatta (2042 punkty stając na podium 22 razy). Z 22. miejsc na podium Maier dziesięć razy zwyciężał: 31 października w Tignes, 24 listopada w Beaver Creek i 5 lutego w Todtnau wygrywał giganta, 27 listopada w Beaver Creek, 8 stycznia w Chamonix i 29 stycznia w Ga-Pa był najlepszy w zjeździe, a 28 listopada w Vail, 5 grudnia w Lake Louise, 21 stycznia w Kitzbühel i 16 marca w Bormio triumfował w supergigancie. Dzięki temu zwyciężył również w klasyfikacjach zjazdu, giganta i supergiganta, a w klasyfikacji kombinacji był drugi za Aamodtdem. Podobne wyniki uzyskiwał rok później, triumfując w tych samych klasyfikacjach. Mimo iż tym razem piętnaście razy stawał na podium to odniósł aż 13 zwycięstw, wyrównując tym samym rekord Szweda Ingemara Stenmarka z sezonu 1978/1979[11]. Zwycięstwa odnosił w gigancie: 29 października w Sölden, 10 grudnia w Val d’Isère, 9 stycznia w Adelboden, 15 lutego w Shiga Kōgen i 10 marca w Åre; w supergigancie: 26 listopada w Lake Louise, 19 stycznia w Kitzbühel i 4 marca w Kvitfjell oraz w zjeździe: 2 grudnia w Beaver Creek, 9 grudnia w Val d’Isère, 20 stycznia w Kitzbühel, 2 marca w Kvitfjell i 8 marca 2001 roku w Åre. Podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2001 roku mistrzostw świata w Sankt Anton nie zdobył jednak żadnego złotego medalu. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym lepsi okazali się Daron Rahlves z USA oraz Stephan Eberharter. Maier był trzeci, tracąc 0,23 sekundy do zwycięzcy i 0,15 sekundy do Eberhartera. Następnie wywalczył srebrny medal w zjeździe, rozdzielając Hannesa Trinkla i Niemca Floriana Eckerta. Wystąpił także w gigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał tam 0,01 sekundy z Francuzem Frédérikiem Covilim.
Kariera Austriaka została przerwana w sierpniu 2001 roku, kiedy odniósł poważne obrażenia w wypadku drogowym. Jadąc na motocyklu został potrącony przez samochód, w wyniku czego doznał rozległego, otwartego złamania prawej nogi oraz zerwania większości mięśni w tej nodze[3]. Operacja trwała siedem godzin, pojawiło się zagrożenie niewydolnością nerek[12]. Po długiej rekonwalescencji musiał od nowa uczyć się chodzić, a w złamanej nodze do dziś ma 32-centymetrową tytanową śrubę[3]. Latem 2002 roku podczas treningów na nartach ponownie złamał kontuzjowaną wcześniej nogę. Z powodu rozległości obrażeń i długości rehabilitacji Austriak nie wystąpił w żadnych zawodach aż do stycznia 2003 roku. Oznaczało to także, iż zabraknie go na rozgrywanych w lutym 2002 roku igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City.
Do rywalizacji pucharowej powrócił 14 stycznia 2003 roku w Adelboden, gdzie nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu w gigancie. W każdym kolejny starcie uzyskiwał jednak coraz lepsze wyniki, aż 27 stycznia 2003 roku w Kitzbühel zwyciężył w supergigancie. Było to jego jedyne podium i zarazem ostatni pucharowy start w sezonie 2002/2003, który zakończył na 45. pozycji w klasyfikacji generalnej. W lutym tego rok brał udział w mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zdobywając srebrny medal w supergigancie ex aequo z Bode Millerem z USA. Do zwycięzcy, Stephana Eberhartera, stracił 0,77 sekundy. Wystartował także w zjeździe, jednak zajął ósme miejsce. Na szczyt powrócił w sezonie 2003/2004, zdobywając czwartą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę. Na podium stawał dziewięciokrotnie, odnosząc pięć zwycięstw: 6 grudnia w Beaver Creek i 14 lutego w Sankt Anton wygrywał zjazdy, a 30 listopada w Lake Louise, 1 lutego w Garmisch-Partenkirchen oraz 11 marca 2004 roku w Sestriere był najlepszy w supergigancie. Dzięki temu wywalczył ostatnią w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta, a w klasyfikacji zjazdu był trzeci.
Trzeci w karierze tytuł mistrza świata zdobył podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2005 roku mistrzostw świata w Bormio. Zwyciężył tam w gigancie, pokonując swego rodaka Benjamina Raicha o 0,16 sekundy i Darona Rahlvesa o 0,68 sekundy. Na tej samej imprezie był też siedemnasty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, przegrywając walkę o medal z Raichem o 0,17 sekundy. Kolejne zwycięstwa odniósł także w Pucharze Świata, wygrywając 21 stycznia supergiganta w Kitzbühel oraz zjazd i supergiganta w dniach 5 i 6 marca 2005 roku w Kvitfjell. Poza tym jeszcze siedmiokrotnie stawał na podium, w efekcie zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Bode Millerem i Benjaminem Raichem. Był też drugi w supergigancie, trzeci w zjeździe i czwarty w gigancie. Nieco słabsze wyniki osiągał w kolejnym sezonie, który zakończył na szóstej pozycji. Na podium stawał tylko trzy razy, jednak za każdym razem na najwyższym stopniu: 23 października w Sölden w gigancie, 20 stycznia w Kitzbühel w supergigancie oraz 28 stycznia Garmisch-Partenkirchen w zjeździe. W poszczególnych klasyfikacjach był odpowiednio ósmy, drugi za Akselem Lundem Svindalem oraz siódmy. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie, skąd wrócił z dwoma medalami. Zjazd zakończył na szóstej pozycji, jednak w supergigancie zdobył srebrny medal. Szybszy był tylko Kjetil André Aamodt, do którego stracił 0,13 sekundy; trzecie miejsce zajął Szwajcar Ambrosi Hoffmann. Po pierwszym przejeździe rozgrywanego dwa dni później giganta, zajmował trzecie miejsce, ze stratą 0,22 sekundy do prowadzącego François Bourque’a z Kanady. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, co dało mu trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie stracił 0,16 sekundy do Benjamina Raicha i 0,09 sekundy do Francuza Joëla Chenala.
Maier startował jeszcze przez trzy lata, uzyskując stopniowo coraz słabsze wyniki. W tym czasie tylko cztery razy stawał na podium, jedyne zwycięstwo odnosząc 30 listopada 2008 roku w Lake Louise, gdzie był najlepszy w supergigancie. Tydzień później w Beaver Creek po raz ostatni stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w supergigancie. W połowie sezonu 2008/2009 odniósł kolejną kontuzję kolana, jednak w połowie stycznia 2009 roku ponownie startował w zawodach Pucharu Świata[5]. Na mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął tam w zjeździe, który ukończył na siódmej pozycji. Podobnie wypadł na rozgrywanych dwa lata wcześniej mistrzostwach świata w Åre, gdzie był między innymi siódmy w supergigancie i trzynasty w zjeździe. W październiku 2009 roku postanowił zakończyć karierę[3].
Łącznie w ciągu kariery zwyciężył w 54 zawodach Pucharu Świata, co daje mu drugie miejsce w klasyfikacji wszech czasów, za Ingemarem Stenmarkiem, który zwyciężał 86 razy[13]. Ponadto 96 razy plasował się na podium, co w klasyfikacji wszech czasów daje mu trzecie miejsce, za Stenmarkiem i reprezentującym Luksemburg Markiem Girardellim[14]. Maier jest także rekordzistą pod względem wygranych zawodów PŚ w supergigancie, z 24. triumfami na koncie[15].
W latach 1998 i 2004 otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[16]. W 1998 roku otrzymał również Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[17]. W latach 1998, 1999, 2000 i 2001 był wybierany sportowcem roku w Austrii[18]. W 1998 roku zajął drugie miejsce w głosowaniu na sportowca roku na świecie, w którym pokonał go tylko francuski piłkarz Zinédine Zidane[19]. Mimo wielu sukcesów na arenie międzynarodowej Maier nigdy nie zdobył medalu mistrzostw Austrii[20].
Mieszka we Flachau, wraz z żoną i dwoma córkami. Jego brat, Alexander Maier reprezentował Austrię w snowboardingu.