Historia Gdańska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gdańsk – miasto na pograniczu trzech kultur. Swój rozkwit zawdzięczał położeniu u ujścia Wisły, którą to drogą wodną począwszy od X wieku spławiano nad Bałtyk towary produkowane w Polsce i krajach ościennych.
Przecinały się tutaj też dwie przeciwstawne sobie drogi ekspansji: stałe dążenie państwa polskiego na północ oraz niemieckie parcie na wschód. Starcie tych dwóch sił oddziaływało na losy miasta przez wiele stuleci. W XI stuleciu osada, a wraz z nią cały region, należała do Królestwa Polskiego, by później na ponad dwieście lat w znaleźć się pod panowaniem książąt wschodniopomorskich, którzy pod koniec XIII wieku scedowali swą domen ręce władców Polski, Przemysła II i ostatecznie Władysława Łokietka. W roku 1308 Gdańsk został zajęty zbrojnie przez Krzyżaków, którzy władali do roku 1456, kiedy to Prusy Królewskie, a wraz z nimi Gdańsk, znalazły się – na ponad trzy stulecia – w granicach Rzeczypospolitej. Utracony na rzecz Prus w roku 1793. W latach 1807–1814 i 1920–1939 Gdańsk był Wolnym Miastem. W roku 1945 – decyzją wielkich mocarstw podczas konferencji w Poczdamie został ponownie przyznany Polsce.