Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XXIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2018 roku w Pjongczangu.
O medale olimpijskie sportowcy rywalizowali w 102 konkurencjach w 15 dyscyplinach sportowych. W porównaniu do poprzednich igrzysk, które odbyły się w 2014 roku w Soczi, w kalendarzu olimpijskim znalazły się: Big Air w snowboardingu kobiet i mężczyzn, curling par mieszanych, biegi masowe w łyżwiarstwie szybkim i zawody drużynowe w narciarstwie alpejskim[1].
W zawodach wzięli udział przedstawiciele 92 narodowych reprezentacji. Dla sześciu z nich – Ekwadoru, Erytrei, Kosowa, Malezji, Nigerii i Singapuru – występ w Pjongczangu był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich[2]. W igrzyskach pod flagą olimpijską uczestniczyła również reprezentacja olimpijczyków z Rosji, którzy z uwagi na aferę dopingową po igrzyskach w Soczi nie otrzymali pozwolenia od Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego na start pod rosyjską flagą[3].
Medalistami zostali reprezentanci 30 państw, co jest rekordową liczbą jeśli chodzi o zimowe igrzyska olimpijskie[4]. Zwycięzcą klasyfikacji medalowej została Norwegia z 39 medalami – 14 złotymi, 14 srebrnymi i 11 brązowymi. Drugie miejsce zajęli Niemcy z 31 medalami – 14 złotymi, 10 srebrnymi i 7 brązowymi[5]. Norwegowie i Niemcy wyrównali w ten sposób rekord Kanadyjczyków z igrzysk w Vancouver pod względem liczby zdobytych złotych medali na jednych zimowych igrzyskach olimpijskich. Jednocześnie Norwegia ustanowiła nowy rekord jeśli chodzi o łączną sumę medali zdobytych na jednych zimowych igrzyskach, o dwa medale pokonując dotychczasowy rekord Amerykanów z Vancouver[6].
Korea Południowa po raz drugi w historii gościła igrzyska olimpijskie – wcześniej zorganizowała Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988 w Seulu. Występ Koreańczyków w Pjongczangu był gorszy pod względem liczby medali niż ich występ w Seulu, ale za to był to najlepszy w historii start tego kraju w zimowych edycjach igrzysk, biorąc pod uwagę sumę wszystkich medali, i najlepszy od igrzysk w Vancouver, biorąc pod uwagę liczbę medali złotych[7].
Reprezentanci Węgier w drużynowej rywalizacji w short tracku zdobyli pierwsze w historii złoto olimpijskie na zimowych igrzyskach dla swojego kraju. Był to zarazem pierwszy medal ZIO dla Węgier od 1980 roku[8]. Najlepszy zimowy start w igrzyskach odnotowali również reprezentanci Francji, którzy po raz pierwszy zakończyli igrzyska z pięcioma złotymi medalami[9]. Pod względem liczby medali były to również najlepsze zimowe igrzyska olimpijskie dla Wielkiej Brytanii. Kraj ten nigdy wcześniej nie zdobył na jednych zimowych igrzyskach pięciu medali[10]. Licząc łączną liczbę wszystkich medali, występ w Pjongczangu był także najbardziej udanym w historii dla reprezentacji Japonii. Biorąc pod uwagę jednak wartość medali poszczególnych kruszców, był to najlepszy występ od igrzysk w Nagano w 1998 roku[11].
Pierwszy medal olimpijski od zimowych igrzysk w 1988 roku zdobyła reprezentacja Liechtensteinu[12][13]. Pierwszy medal zimowych igrzysk od 1998 roku zdobyła Belgia[14]. Reprezentacje Hiszpanii i Nowej Zelandii po raz pierwszy zdobyły dwa medale olimpijskie w trakcie jednych zimowych igrzysk, były to zarazem pierwsze medale dla tych krajów od igrzysk w Albertville w 1992 roku[15][16].
Największą sumę medali na zimowych igrzyskach zdobyli reprezentanci Szwajcarii. Dla tego kraju był to najlepszy występ olimpijski pod względem liczby wszystkich medali, wliczając w to letnie starty, od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948[uwaga 1][17]. Najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952 uzyskali reprezentanci Szwecji, którzy jednocześnie zdobyli największą w historii liczbę złotych medali na zimowych igrzyskach olimpijskich[18]. Dla Holandii były to trzecie z rzędu igrzyska olimpijskie, w tym drugie zimowe, które kraj ten zakończył z ośmioma złotymi medalami[19].
Po raz pierwszy od igrzysk w Nagano ani jednego medalu olimpijskiego nie zdobyli reprezentanci Chorwacji[20]. Występ w Pjongczangu był najsłabszy od 1998 roku również dla przedstawicieli Chińskiej Republiki Ludowej[21], a dla reprezentacji Polski najsłabszy od igrzysk w Turynie w 2006 roku [22].
W Pjongczangu 93 sportowców zdobyło więcej niż jeden medal olimpijski, spośród nich 60 przynajmniej raz stanęło na najwyższym stopniu podium. Najwięcej złotych medali – po trzy – wywalczyli: francuski biathlonista Martin Fourcade i norweski biegacz narciarski Johannes Høsflot Klæbo[23]. Najwięcej wszystkich medali zdobyła z kolei norweska biegaczka Marit Bjørgen, na której koncie znalazło się pięć medali (dwa złote, jeden srebrny i dwa brązowe). Były to piąte igrzyska z rzędu, podczas których Bjørgen zdobywała medale olimpijskie. Z łącznym dorobkiem ośmiu złotych, czterech srebrnych i trzech brązowych medali Bjørgen poprawiła dotychczasowy rekord Ole Einara Bjørndalena w liczbie medali zdobytych na zimowych igrzyskach olimpijskich[24].
Holenderka Jorien ter Mors wywalczyła złoty medal w biegu na 1000 m w łyżwiarstwie szybkim i brązowy w sztafecie w short tracku. Została w ten sposób pierwszą kobietą w historii igrzysk olimpijskich, która zdobyła medale w dwóch różnych dyscyplinach sportowych podczas jednych zimowych igrzysk olimpijskich[25]. Wyczyn Holenderki poprawiła Czeszka Ester Ledecká, która najpierw triumfowała w supergigancie w narciarstwie alpejskim, a następnie w slalomie gigancie równoległym w snowboardingu. Została zatem pierwszą olimpijką z dwoma złotami zdobytymi w różnych dyscyplinach podczas jednych zimowych igrzysk. Dokonania obu zawodniczek były pierwszymi takimi od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1928, kiedy to mistrzem olimpijskim w biegach narciarskich i kombinacji norweskiej został Johan Grøttumsbråten[26].