Kritias
sofista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kritias z Aten (stgr. Κριτίας Kritias, łac. Critias; ur. ok. 460 p.n.e. – zm. 403 p.n.e.) – starogrecki polityk, filozof i literat[1], zaliczany do sofistów. Był także autorem tragedii i poezji elegijnej. Spokrewniony z nim Platon poświęcił mu zachowany częściowo dialog Kritias. Występuje też we wcześniejszym Timaiosie.
Data urodzenia |
ok. 460 p.n.e. | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
403 p.n.e. | ||
Przyczyna śmierci |
w czasie walk | ||
Zawód, zajęcie | |||
|
Był uczniem Gorgiasza i Sokratesa, którego wraz z Alkibiadesem dość szybko opuścił uznawszy, że opanował umiejętności polityczne i że głoszona przezeń nauka może mu tylko stanąć na przeszkodzie w realizacji ambicji politycznych. Jako członek i fanatyczny zwolennik oligarchii i nieprzejednany przeciwnik demokracji został skazany na wygnanie w czasie rządów demokracji. Po jej upadku w Atenach (404 p.n.e.) został przywódcą 30 tyranów i zasłynął z bezwzględności i okrucieństwa, skazując na śmierć około 1500 osób za sprzyjanie demokracji[2]. Przytaczano (Historia grecka, księga II, rozdział 3, § 56) śmiałe zawołanie Teramenesa, który – zmuszony do wypicia cykuty – wzniósł przed śmiercią toast: „Na zdrowie pięknego Kritiasa!”[3]. To on przyczynił się pośrednio do śmierci Sokratesa (399 p.n.e.), któremu zarzucano niewiarę w bogów i psucie młodzieży, ale głównie widziano w nim nauczyciela wrogów demokracji[4].
Zginął w czasie walk z powstańcami Trazybulosa pod Munichią.