La donna è mobile
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
La donna è mobile [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] (z wł. „Kobieta jest zmienna”) – tenorowa aria Księcia Mantui z III aktu opery Rigoletto Giuseppe Verdiego z librettem Francesca Marii Piavego. Rozpropagowana współcześnie szeroko głównie przez „Trzech Tenorów”, a wykonywana niezależnie od operowych przedstawień także wcześniej przez innych śpiewaków dysponujących tym typem głosu, jak chociażby przez Enrica Carusa. Pierwszym tenorem śpiewającym podczas światowej prapremiery (11 marca 1851) w Teatro La Fenice w Wenecji rolę Księcia Mantui, a zatem i samą arię, był Raffaelle Mirate.
Aria w zestawieniu ze stylem życia księcia ma wydźwięk libertyński. Książę Mantui wykonuje ją w gospodzie Sparafucila, zalecając się do jego siostry i wspólniczki w ciemnych interesach – Magdaleny. Rozwiązłość księcia obserwuje także Gilda, córka Rigoletta, której garbaty błazen chce pokazać prawdziwą naturę człowieka, w którym była zakochana.