Medaliści igrzysk olimpijskich w narciarstwie klasycznym
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Medaliści igrzysk olimpijskich w narciarstwie klasycznym?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Medaliści igrzysk olimpijskich w narciarstwie klasycznym – lista zawodników, zawodniczek i zespołów, które przynajmniej raz zdobyły medal zimowych igrzysk olimpijskich w konkurencjach narciarstwa klasycznego.
Zawody w narciarstwie klasycznym w ramach zimowych igrzysk olimpijskich są rozgrywane od pierwszej tego typu imprezy, która miała miejsce w 1924 roku w Chamonix. Do narciarstwa klasycznego zaliczane są trzy dyscypliny sportowe: biegi narciarskie, kombinacja norweska i skoki narciarskie.
Na czterech pierwszych igrzyskach olimpijskich rozgrywano po cztery konkurencje narciarstwa klasycznego – dwie biegowe i po jednej w kombinacji i skokach. W 1936 roku do kalendarza włączono także bieg sztafetowy. Na igrzyskach w 1952 roku po raz pierwszy zaprezentowały się biegaczki narciarskie, zatem w tym roku narciarze klasyczni rywalizowali już w sześciu konkurencjach, w tym czterech w biegach narciarskich. Cztery lata później do kalendarza igrzysk wprowadzono drugą konkurencję biegową kobiet, którą był bieg sztafetowy oraz kolejną konkurencję biegową mężczyzn. Pod względem liczby rozgrywanych zawodów w narciarstwie klasycznym, kalendarz olimpijski pozostawał niezmienny do 1964 roku. Wówczas rozegrano siedem konkurencji biegowych – cztery męskie i trzy kobiece, a także po raz pierwszy rozegrano rywalizację skoczków na obiekcie normalnym. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1984 w Sarajewie rozegrano osiem konkurencji biegowych, dwie w skokach narciarskich i jedną w kombinacji norweskiej. Podczas kolejnych igrzysk w kalendarzu znalazły się ponadto zawody drużynowe w skokach i kombinacji. W 1992, 1994 i 1998 roku przeprowadzono dziesięć konkurencji biegowych, a liczba konkurencji w kombinacji i skokach nie uległa zmianie. Na igrzyskach w Salt Lake City po raz pierwszy biegacze i biegaczki rywalizowali w sprincie. Ponadto, kombinatorzy norwescy startowali w dodatkowej konkurencji indywidualnej. W 2006 i 2010 roku liczba konkurencji w poszczególnych dyscyplinach narciarstwa klasycznego nie zmieniła się względem 2002 roku i wynosiła 12 konkurencji biegowych (6 męskich i 6 kobiecych) oraz po trzy konkursy (dwa indywidualne i jeden drużynowy) w skokach narciarskich i kombinacji norweskiej. W 2014 roku do kalendarza igrzysk olimpijskich włączono konkurs kobiet w skokach narciarskich na normalnej skoczni.
Najwięcej medali olimpijskich w narciarstwie klasycznym zdobyła Marit Bjørgen, która w latach 2002–2018 stanęła na podium 18 razy. Jej dorobek liczy 8 złotych, 4 srebrne i 3 brązowe medale, co jest rekordem, jeśli chodzi o zimowe igrzyska olimpijskie[1]. Drugie miejsce w klasyfikacji multimedalistów igrzysk olimpijskich w narciarstwie klasycznym zajmuje Bjørn Dæhlie, który w latach 1992–1998 ośmiokrotnie został mistrzem i czterokrotnie wicemistrzem olimpijskim. Jest on najbardziej utytułowanym biegaczem narciarskim wśród mężczyzn. Najbardziej utytułowanymi pod względem zdobytych medali olimpijskich kombinatorami norweskimi są Samppa Lajunen (3 złote i 2 srebrne), Felix Gottwald (3 złote, 1 srebrny i 3 brązowe) oraz Eric Frenzel (3 złote, 1 srebrny i 2 brązowe). Wśród skoczków narciarskich czterokrotnie mistrzami olimpijskimi zostali Matti Nykänen i Simon Ammann. Fin zdobył jeszcze dodatkowo jeden srebrny medal, a Szwajcar jako jedyny skoczek narciarski zdobył cztery złote medale olimpijskie w konkurencjach indywidualnych. Skoczkinie narciarskie rywalizowały o medale olimpijskie dwukrotnie – w 2014 roku triumfowała Carina Vogt, a cztery lata później Maren Lundby
Najwięcej medali olimpijskich w konkurencjach narciarstwa klasycznego zdobyli zawodnicy norwescy, którzy na podium zawodów olimpijskich stanęli 187 razy, zdobywając 71 złotych medali, 61 srebrnych i 54 brązowe. Norwegowie są liderami również w poszczególnych dyscyplinach, mając na koncie 121 medali w biegach narciarskich, 31 w kombinacji norweskiej i 35 w skokach narciarskich. Drugie miejsce w medalowej tabeli wszech czasów zajmują reprezentanci Finlandii, których dorobek wynosi 116 medali – 35 złotych, 41 srebrnych i 40 brązowych. Trzecie miejsce w klasyfikacji medalowej zajmują narciarze startujący w barwach Szwecji – 31 złotych medali, 27 srebrnych i 26 brązowych.
Czworo narciarzy klasycznych po zdobyciu medali olimpijskich utraciło je z powodu wykrycia w ich organizmie środków dopingujących. Pierwszy tego typu przypadek miał miejsce w 1976 roku, kiedy to brązowy medal w biegu na 5 km kobiet odebrano Galinie Kułakowej. Kolejne dyskwalifikacje miały miejsce podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 w Salt Lake City. Wówczas kontrola antydopingowa dała wynik pozytywny u trojga narciarzy – Johanna Mühlegga, Łarisy Łazutiny i Olgi Daniłowej. W efekcie tego, Mühlegg utracił trzy złote medale, Łazutina – jeden złoty i dwa srebrne, a Daniłowa – jeden złoty i jeden srebrny[2].
W 2017 roku, po ujawnieniu afery dopingowej wśród rosyjskich sportowców, Międzynarodowy Komitet Olimpijski pozbawił medali olimpijskich wywalczonych na igrzyskach w Soczi w 2014 roku pięciu rosyjskich biegaczy narciarskich. Stosowanie dopingu przez Maksima Wylegżanina i Aleksandra Legkowa skutkowało utratą czterech medali olimpijskich zdobytych przez Rosjan – jednego złotego (w biegu na 50 km) i trzech srebrnych (w biegu na 50 km, sztafecie sprinterskiej i sztafecie). Medale odebrano również pozostałym członkom sztafet, z którymi startowali Wylegżanin i Legkow, a więc Dmitrijowi Japarowi, Aleksandrowi Biessmiertnych i Nikicie Kriukowowi. Po dyskwalifikacji Rosjan zajmowane przez nich miejsca medalowe pozostawały nieobsadzone[3][4]. Zawodnicy złożyli odwołanie do Sportowego Sądu Arbitrażowego, który uchylił dyskwalifikację nałożoną przez MKOl. Zawodnikom przywrócono medale, kolejność w konkurencjach została zatem niezmienna od tej, jaką ogłoszono w dniu zawodów[5].