Pacyfikacje wsi polskich podczas okupacji niemieckiej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pacyfikacje wsi polskich podczas okupacji niemieckiej – pacyfikacje setek wsi leżących w granicach II Rzeczpospolitej, dokonane przez okupantów niemieckich w latach 1939–1945.
Pacyfikacje były przeprowadzane przez Niemców już w trakcie kampanii wrześniowej 1939 – w odwecie za sukcesy Wojska Polskiego lub rzekome napady cywilów na żołnierzy Wehrmachtu. W późniejszym okresie pacyfikacje stały się narzędziem represji, stosowanym przez okupanta wobec mieszkańców wsi współpracujących z partyzantką, ukrywających Żydów i zbiegłych jeńców wojennych, niewywiązujących się z dostaw obowiązkowych kontyngentów itp. Ofiarą pacyfikacji padały zarówno wsie zamieszkane przez ludność etnicznie polską, jak i wsie zamieszkiwane przez Białorusinów, Ukraińców oraz przedstawicieli innych mniejszości narodowych.
Historycy oceniają, iż w czasie II wojny światowej Niemcy i ich kolaboranci spacyfikowali ponad 800 wsi znajdujących się w obecnych granicach Polski, jak również wiele wiosek na Kresach Wschodnich. W przeciwieństwie do masakr, które miały miejsce w czeskich Lidicach czy francuskim Oradour-sur-Glane, pacyfikacje polskich wsi pozostają w zasadzie nieobecne w powszechnej świadomości.