Pluton łącznikowy nr 11
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pluton łącznikowy Nr 11 – pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1939 |
Rozformowanie |
1939 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ppor. rez. pil. Zygmunt Cesarczyk |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Pluton nie występował w organizacji pokojowej wojska. Był jednostką formowaną na podstawie planu mobilizacyjnego „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą był 6 Pułk Lotniczy we Lwowie[1].
Formowanie jednostki plutonu rozczęto 31 sierpnia 1939 roku, pierwszego dnia mobilizacji powszechnej, na lotnisku Skniłów[2].
Pododdział miał być zorganizowany według „etatu” L.3085/mob.org. – organizacja wojenna plutonu łącznikowego o stanie 14 żołnierzy, w tym 1 oficera, 6 podoficerów i 7 szeregowców[3].
Na wyposażeniu plutonu znajdowało się pięć samolotów RWD-8 i jeden R-XIII. Dowódcą plutonu był podporucznik rezerwy pilot Zygmunt Cesarczyk[4].
Zgodnie z przyjętym Ordre de Bataille lotnictwa i OPL pluton miał wejść w skład Armii „Modlin”[2], lecz do końca działań nie przybył na jej teren operacyjny[5].