Prefektura Galii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Prefektura Galii (łac. praefectura praetorio Galliarum) – jedna z czterech wielkich jednostek podziału terytorialnego w późnym okresie istnienia cesarstwa rzymskiego.
Prefekturę ustanowiono po śmierci Konstantyna Wielkiego w 337 roku. Prefektura obejmowała, oprócz samej Galii, Germanię, Brytanię, Hiszpanię i Mauretanię.
Po podziale imperium w 395 znalazła się w granicach Zachodu.
Do 407 stolicą było miasto Augusta Treverorum (obecnie Trewir), następnie przeniesiona do Arelate (obecnie Arles).
Prefektura istniała do 477 roku, rok dłużej niż władza cesarska w Rawennie, wówczas władzę nad Galią przejęli Wizygoci. W 510 ostrogocki władca Teodoryk Wielki odtworzył prefekturę na małym fragmencie południowej Galii (Prowansja), którą wraz z Arles, podbił. W 536 jej terytorium zostało zdobyte przez Franków i ostatecznie prefektura została zlikwidowana.
Od 377 prefektura dzieliła się na diecezje:
- Brytanii (Dioecesis Britanniae)
- Galii (Dioecesis Galliarum)
- Septem Provinciae (Dioecesis Viennensis)
- Hiszpanii (Dioecesis Hispaniae)