Słoweńska Marynarka
słoweńska marynarka wojenna / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Słoweńska Marynarka nie jest samodzielnym rodzajem sił zbrojnych[1], lecz integralną częścią Słoweńskich Sił Zbrojnych, których zadaniem jest obrona wybrzeża. Funkcjonuje jako 430. mornariški divizion (430 Dywizjon Morski), jest jedyną nawodną jednostką wojskową Słowenii.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1991 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
kapitan fregate Boris Geršak |
Obecny |
kapitan fregate Roman Anžič |
Organizacja | |
Dyslokacja |
Vojašnica Slovenski pomorščaki Ankaran |
Rodzaj sił zbrojnych |
marynarka |
Rodzaj wojsk |
obrona wybrzeża |
Podległość |
Poveljstvo sil Slovenske vojske |
Siły morskie Słowenii po uzyskaniu niepodległości w roku 1991 były budowane od podstaw w ramach Sił Obrony Terytorialnej Słowenii, nie posiadając w chwili rozpoczęcia ich tworzenia żadnego sprzętu czy wyposażenia. W czasie dziesięciodniowej Słoweńskiej Wojny o Niepodległość na morzu nie toczyły się żadne poważniejsze działania zbrojne. W roku 1991 w położonym nad granicą z Włochami niewielkim mieście portowym Ankaran powstał pierwszy słoweński pododdział płetwonurków, wyposażony jednakże w sportowy sprzęt nurkowy, z powodu obowiązującego embarga nałożonego przez ONZ na sprzedaż uzbrojenia i sprzętu wojskowego republikom byłej Jugosławii. W skład dywizjonu wchodzi też grupa płetwonurków.
Dopiero gdy w roku 1996 embargo zostało zniesione, Słowenia zakupiła zbudowany w Izraelu 25-metrowy patrolowiec typu „Super Dvora Mk II”, który został ochrzczony nazwą jednego ze słoweńskich miast „Ankaran” – garnizonu gdzie dywizjon morski stacjonuje.
W 2008 roku ministerstwo obrony ogłosiło, że Słowenia będzie chciała nabyć nowy rosyjski okręt patrolowy projektu „10412” (długość 49,5 m, silnik o mocy 3530 kW, prędkość maks. 30 w., załoga 24 ludzi), który miałby być spłacony jako część wielomilionowego rosyjskiego długu wobec Słowenii[2]. Okręt otrzymał nazwę „Triglav”, od najwyższego szczytu górskiego i narodowego symbolu Słowenii.
Specjalnie wyposażony dla słoweńskich potrzeb, ma pełnić wyłącznie rolę patrolową i nie posiada silnego ofensywnego uzbrojenia rakietowego w rodzaju przeciwokrętowych pocisków rakietowych, jakie są standardowo montowane na rosyjskich okrętach tego typu[2]. Okręt Triglav ma trzy silniki MTU o mocy 2880 kW każdy, rakietową obronę przeciwokrętową stanowią 9M120, okręt posiada CIWS typu AK-306, 2 przeciwlotnicze karabiny maszynowe KPW i 16 pocisków typu „Igła”. Okręt został zbudowany w rosyjskiej stoczni Ałmaz w Petersburgu, w oparciu o projekt biura konstrukcyjnego Ałmaz i 21 lipca 2010 roku przekazany Słowenii[3].