Wołczyn (obwód brzeski)
wieś na Białorusi / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Wołczyn (obwód brzeski)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Wołczyn (biał. Воўчын) – wieś w obwodzie brzeskim, w rejonie kamienieckim Białorusi, centrum administracyjne sielsowietu; do 1945[2][3] w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie brzeskim, siedziba gminy Wołczyn.
Ten artykuł dotyczy wsi na Białorusi. Zobacz też: Wołczyn. |
Kościół Trójcy Przenajświętszej | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Rejon | |||
Sielsowiet | |||
Wysokość |
135 m n.p.m. | ||
Populacja (2009) • liczba ludności |
| ||
Nr kierunkowy |
+375 1631 | ||
Kod pocztowy |
225083 | ||
52°17′09″N 23°18′37″E | |||
|
W miejscowości działają dwie parafie – prawosławna (pw. św. Mikołaja Cudotwórcy)[4] i rzymskokatolicka (pw. Trójcy Przenajświętszej).
W Wołczynie urodzili się hetman polny litewski Wincenty Aleksander Gosiewski (ok. 1620), król Polski i wielki książę litewski Stanisław August Poniatowski (1732), polski malarz Zygmunt Vogel (1764).
Dobra magnackie Wołczyn przez małżeństwo Teresy Gosiewskiej weszło jako posag do majątku Kazimierza Jana Sapiehy[5]. Po śmierci żony w 1708, Sapieha w 1710 roku sprzedał Wołczyn swojemu powinowatemu Janowi Henrykowi Flemmingowi. Z otrzymanej ceny Sapieha przeznaczył 30 tys. tynfów na budowę pałacu i zapomogi dla chłopów[5]. W 1721 roku Flemming sprzedał majątek Stanisławowi Poniatowskiemu, który zapłacił za niego posagiem swojej żony Konstancji Czartoryskiej. Oni też rozpoczęli budowę pałacu i zagospodarowali okolice budując młyny, ratusz, wzorcowe domy, kościół, cerkiew unicką i osadzając rzemieślników[5]. W 1738 roku Stanisław Poniatowski sprzedał Wołczyn swemu szwagrowi Michałowi Fryderykowi Czartoryskiemu. W latach 50. XVIII wieku było to centrum polityczne rodziny Czartoryskich[5]. W tym czasie Wołczyn położony był w hrabstwie wołczyńskim w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego[6].
Podczas okupacji hitlerowskiej, na jesieni 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 900 osób. 22 września 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali a część wywieźli do obozu pracy w Brześciu[7].