ஹலாப் பண்பாடு
From Wikipedia, the free encyclopedia
ஹலாப் பண்பாடு (Halaf culture) (கிமு 6,100 — 5,100) தொல்பழங்காலத்தில் பண்டைய அண்மை கிழக்கின் வடக்கு மெசொப்பொத்தேமியா பகுதிகளான தற்கால தென்கிழக்கு துருக்கி, சிரியா மற்றும் வடக்கு ஈராக் பகுதிகளில் கிமு 6100 - கிமு 5100-க்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் விளங்கிய பண்பாடாகும்.[1]
ஹலாப் பண்பாடு | |
---|---|
புவியியல் பகுதி | வடக்கு மெசொப்பொத்தேமியா |
காலப்பகுதி | புதிய கற்காலம் |
காலம் | கிமு 6,100 — 5,100 |
வகை களம் | ஹலாப் தொல்லியல் மேடு |
முக்கிய களங்கள் | டெல் பராக் |
முந்தியது | மட்பாண்டத்திற்கு முந்தைய புதிய கற்காலம் (ஆ) |
பிந்தியது | உபைது - ஹலாப் பண்பாடுகளின் இடைநிலைக் காலம், அசுன்னா பண்பாடு, சமார்ரா பண்பாடு |
வடக்கு சிரியாவில் உள்ள ஹலாப் தொல்லியல் மேட்டின் பெயரால் இப்பண்பாட்டை ஹலாப் பண்பாடு எனப்பெயரிடப்பட்டது.
டெல் ஹலாப் தொல்லியல் களத்தை 1977 மற்றும் 1927களில் முதலில் அகழ்வாய்வு செய்தவர் மேக்ஸ் வான் ஓப்பன்யும் ஆவார்.
1908ல் ஹலாப் பண்பாட்டின் தொல்பொருட்களை தென்கிழக்கு துருக்கியில் முதலில் கண்டறிந்தவர் ஜான் கார்ஸ்டாங் ஆவார்.[2] ஹலாப் பண்பாட்டின் முக்கியத் தொல்பொருட்கள், தற்கால வடக்கு ஈராக் நாட்டின் மோசுல் நகரத்திற்கு அருகே உள்ள டெல் அர்பச்சியா தொல்லியல் களத்தில் கிடைத்துள்ளது.[3]
பிந்தைய ஹலாப் பண்பாட்டின் இறுதிக் காலத்தில், ஹலாப் - உபைதுகளின் 400 ஆண்டு இடைநிலைக் காலம் (கிமு 5400 - 5000) தோன்றியது.