Даврабандии таърихи Чин
From Wikipedia, the free encyclopedia
Тамаддуни Чин — яке аз қадимтарин дар ҷаҳон мебошад. Аз рӯи тасдиқи олимони чинӣ, тамаддуни чинӣ зиёда аз панҷ ҳазор солро ташкил медиҳад, аз ҷумла дастхатҳои нодири таърихӣ воқеаҳои 3500 сол муқаддам рӯй додаро инъикос кардаанд. мваҷуд будани сохтори маъмурии идоракунии давлатӣ, ки сулолаҳои гуногун бозсозӣ намудаанд ва азхуд намудани киштзорҳои бузурги назди соҳилҳои дарёҳои Хуанхэ ва Янтсзы, афзалиятнокии хоҷагидории давлатҳои чиниро нисбат ба қабилаҳои кӯчии ваҳшӣ ва кӯҳистонӣ, тақозо мекард. Тамаддуни чиниро таълимоти динии конфусий, ки ҳамчун идеолужии давлатӣ қабул гардид (асри I пеш аз мелод) ва ҷори гардидани наъи хат пурқувват намудааст.[1]
Ин мақола ё фасл тарҷумаи нопурра аз забони хориҷаро дорад. |
Борои дарк намудани таърихи қадиму муосири Чин, дар асоси таърихнигории Хан, чунин дарабандӣ қабул шудааст:
- Чин пеш аз имперотурӣ (Ся, Шан, Чжоу - то соли 221 п.м.).
- Имперотурии Чин (Син)
- Чини нав (аз соли 1911 - давраи муосир.)[1]