จื๋อโกว๊กหงือ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ชุดตัวอักษรเวียดนาม หรือ จื๋อโกว๊กหงือ (เวียดนาม: chữ Quốc ngữ, แปลตรงตัว 'ตัวหนังสือของภาษาประจำชาติ') เป็นชุดตัวอักษรละตินสำหรับเอาไว้เขียนภาษาเวียดนาม ได้รับการคิดค้นและพัฒนาขึ้นโดยคณะมิชชันนารีที่เข้ามาเผยแพร่คริสต์ศาสนานิกายคาทอลิกในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 17 โดยหยิบยืมรูปแบบอักขรวิธีมาจากระบบการเขียนของภาษาโปรตุเกสเป็นหลัก[1] และจากภาษาอิตาลีเพียงเล็กน้อย[6] โดยภาษาทั้งหมดที่กล่าวมาอยู่ถูกจัดอยู่ในกลุ่มภาษาโรมานซ์ (Romance languages) ทั้งสิ้น[7]
ชุดตัวอักษรเวียดนาม chữ Quốc ngữ | |
---|---|
ชนิด | |
ผู้ประดิษฐ์ | คณะเยสุอิตชาวโปรตุเกสและชาวอิตาลี[1][2][3][4] และ อาแล็กซ็องดร์ เดอ รอด |
ภาษาพูด | เวียดนาม, และภาษาพื้นเมือง |
อักษรที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบแม่ | ไฮเออโรกลีฟอียิปต์
|
ระบบลูก | อักษรบะห์นัร, อักษรจาม, อักษรนุง, อักษรตั่ย[5] |
อักษรเวียดนามประกอบไปด้วยตัวอักษรทั้งสิ้น 29 ตัว มีตัวอักษรที่กำกับด้วยเครื่องหมายเสริมสัทอักษรเจ็ดตัว รวมทั้งหมด 4 เครื่องหมาย ได้แก่ ă, â/ê/ô, ơ/ư, đ และทั้งยังมีเครื่องหมายอีก 5 ตัวที่ใช้กำกับเสียงวรรณยุกต์ (ได้แก่ à, á, á, ã และ ạ) ทำให้ระบบสระของจื๋อโกว๊กหงือค่อนข้างซับซ้อน เนื่องจากมีเครื่องหมายจำนวนมากไว้คอยกำหนดเสียง[8] โดยสามารถซ้อนเครื่องหมายได้ถึงสองครั้งต่อหนึ่งตัวอักษร (เช่น nhất แปลว่า "อันดับแรก") จึงง่ายต่อการแยกแยะวิธีการสะกดในภาษาเวียดนามหากเทียบกับระบบการเขียนอื่น ๆ ที่ใช้อักษรละตินเหมือนกัน[9]
การใช้ระบบเครื่องหมายเสริมสัทอักษรทำให้ระบบการเขียนของภาษาเวียดนามมีจุดเด่นตรงที่ทำให้มีการถอดเสียงที่แม่นยำ แม้จะมีข้อจำกัดที่ยุ่งยากด้วยความเป็นอักษรโรมันก็ตาม กลับกันการเปลี่ยนแปลงของเสียงในภาษาพูดในปัจจุบัน ส่งผลให้เกิดข้อเสียตรงที่ตัวทวิอักษรและไตรอักษรในจื๋อโกว๊กหงือมีเสียงที่แตกต่างกันไปในแต่ละสำเนียงแม้จะใช้ตัวอักษรตัวเดียวเหมือนกันก็ตาม