ภาษาอาหรับอ่าว
From Wikipedia, the free encyclopedia
อาหรับอ่าว (อาหรับ: خليجي เคาะลีญี สำเนียงท้องถิ่น: [xɑˈliːdʒi] หรือ اللهجة الخليجية อัลละฮ์ญะตุลเคาะลีญียะฮ์, สำเนียงท้องถิ่น: [(ɪ)lˈlæhdʒæ lxæˈliːdʒiːjæ]) เป็นภาษาอาหรับรูปแบบหนึ่งที่มีผู้พูดในอาระเบียตะวันออก[2] รอบ ๆ ชายฝั่งอ่าวเปอร์เซีย เช่น คูเวต, บาห์เรน, กาตาร์, สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์, อิรักตอนใต้,[3] ซาอุดีอาระเบียฝั่งตะวันออก, โอมานตอนเหนือ และในหมู่ชาวอิหร่านเชื้อสายอาหรับบางส่วน[4]
ภาษาอาหรับอ่าว | |
---|---|
خليجي اللهجة الخليجية | |
ออกเสียง | [xɑˈliːdʒi] |
ประเทศที่มีการพูด | บาห์เรน, กาตาร์, สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และบางส่วนของซาอุดีอาระเบีย, อิหร่าน, โอมาน, คูเวต |
จำนวนผู้พูด | 6.8 ล้านคน (2016)[1] |
ตระกูลภาษา | แอโฟรเอชีแอติก
|
ระบบการเขียน | ชุดตัวอักษรอาหรับ |
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | afb |
ลักษณะสำคัญที่ทำให้ต่างจากสำเนียงของชาวเบดูอินอื่น ๆ คือมีคำยืมจากภาษาเปอร์เซียน้อย และการออกเสียง k เป็น ch ("kalb" หมา, อ่านเป็น "chalb"); และบางครั้งออกเสียง j เป็น y (jeeb "นำมา" (เพศชาย), อ่านเป็น "yeeb")
ภาษาที่เป็นญาติใกล้ชิดกับภาษาในแถบอ่าวคือภาษาย่อยในคาบสมุทรอาหรับ เช่น ภาษาอาหรับนัจญ์ดี และภาษาอาหรับบาห์เรน[5][6] ถึงแม้ว่าจะมีผู้พูดในพื้นที่ซาอุดีอาระเบียจำนวนมาก แต่ภาษาอาหรับอ่าวไม่ได้เป็นภาษาแม่ของชาวซาอุดีส่วนใหญ่ เนื่องจากประชากรส่วนใหญ่ของประเทศไม่ได้อาศัยอยู่ที่อาระเบียตะวันออก[7] ในประเทศนี้มีผู้พูดภาษาอาหรับอ่าวประมาณ 200,000 คนจากประชากรมากกว่า 30 ล้านคน ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดตะวันออก[5][6]