Клясычная лёгіка
From Wikipedia, the free encyclopedia
Клясы́чная лёгіка — лёгіка, сыстэмы якой будуюцца на прынцыпах двухзначнасьці значэньняў яе выразаў і формул, узаемазаменнасьці выразаў і сказаў, якія маюць аднолькавыя значэньні, а таксама дапушчальнасьці інтэрпрэтацыі нелягічных сымбаляў, якая складаецца з патрабаваньняў непустаты вобласьці інтэрпрэтацыі й прыняцьця тэрмінаў, толькі элемэнтаў вобласьці інтэрпрэтацыі.
Пры гэтым прынцып двухзначнасьці складаецца ў тым, што кожнае выказваньне прымае сапраўды адно з двух значэньняў — «ісьціна» або «няпраўда». Гэты прынцып раўнасільны прынцыпу выключэньня трэцяга.
У дачыненьні да правільна пабудаваных формул прынцып двухзначнасьці азначае наступнае: усякая формула пры дапушчальнай інтэрпрэтацыі нелягічных знакаў, якія ўваходзяць у яе склад, прымае сапраўды адно з двух значэньняў — «ісьціна» або «няпраўда».
Прынцып экзістэнцыяльнасьці азначае, што: значэньне складанага выразу цалкам вызначаецца значэньнямі яго выразаў, якія яго складаюць.
Прынцып дапушчальнасьці інтэрпрэтацыі ставіцца да клясычнае лёгікі прэдыкатаў і складаецца ў патрабаваньні непустаты вобласьці інтэрпрэтацыі й прыняцьці тэрмамі значэньняў з вобласьці інтэрпрэтацыі: вобласьць інтэрпрэтацыі (унівэрсум разгляду, прадметная вобласьць) зьмяшчае, прынамсі, адзін аб’ет.
Кожны тэрм павінен мець значэньне, і гэтае значэньне павінна быць элемэнтам вобласьці інтэрпрэтацыі.
Яшчэ адным патрабаваньнем да клясычнай лёгікі зьяўляецца патрабаваньне эпістэмалягічнага й анталягічнага (а не матэматычнага) характару, якое складаецца ў клясычнае трактоўцы праўдзівасьці інтэрпрэтацыі формул, якая ўзыходзіць да пісьмаў Арыстотэля:
Выказваньне праўдзівае, калі й толькі калі тое, што ў ім сьцьвярджаецца, мае месца ў рэчаіснасьці.