Нікола Іамелі
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ніко́ла Іаме́лі[5] (італ.: Niccolò Jommelli; 10 верасня 1714 — 25 жніўня 1774) — вядомы італьянскі оперны кампазітар Неапалітанскай школы. Паслядоўнік Алесандра Скарлаці, але распрацаваў больш сур’ёзны за сучаснікаў стыль, больш эфектыўна выкарыстоўваючы аркестры, ужываючы багатую гармонію і менш залежаў ад абавязковай і сталай арыі «da capo», што дазваляе сцвярджаць, што ён не быў драматыкам.
Хуткія факты Нікола Іамелі, Асноўная інфармацыя ...
Нікола Іамелі | |
---|---|
Асноўная інфармацыя | |
Дата нараджэння | 10 верасня 1714(1714-09-10)[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 25 жніўня 1774(1774-08-25)[1][2][…] (59 гадоў) |
Месца смерці | |
Краіна | |
Музычная дзейнасць | |
Педагог | Nicola Fago[d], Ignazio Prota[d], Франчэска Дурантэ, Francesco Feo[d] і Leonardo Leo[d] |
Прафесіі | кампазітар, музыказнавец |
Жанры | опера |
Выхаванцы | Henri-Joseph Rigel[d], Christian Cannabich[d] і Francesco Bianchi[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Закрыць
Іамелі быў сярод першых хто паслядоўна ўжываў аркестрацыйны акампанімент у рэчытаціве. Яго стыль аказаў некатры ўплыў на фармат класічнай музыкі пазнейшы за 18 ст. У 1753—1769 Н. Іамелі працаваў музычным дырэктарам пры каралеўскім палацы ў Штутгарту. Апроч да 60 операў, Н. Іамелі ствараў вялікую колькасць касцёльнай музыкі.