Умберта Саба
From Wikipedia, the free encyclopedia
Умберта Саба (італ.: Umberto Saba, 9 сакавіка 1883, Трыест — 25 жніўня 1957, Гарыцыя) — італьянскі паэт.
Умберта Саба | |
---|---|
італ.: Umberto Saba | |
Асабістыя звесткі | |
Імя пры нараджэнні | італ.: Umberto Poli |
Псеўданімы | Umberto Saba і Umberto Chopin Poli |
Дата нараджэння | 9 сакавіка 1883(1883-03-09)[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 25 жніўня 1957(1957-08-25)[3][4] (74 гады) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Дзеці | Лінучыя Саба[d] |
Альма-матар | |
Прафесійная дзейнасць | |
Род дзейнасці | паэт, пісьменнік, эсэіст, журналіст |
Гады творчасці | з 1900 |
Жанр | Канцона, санет, Тэрцына, эсэ і раман |
Мова твораў | італьянская мова |
Прэміі | |
Подпіс | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
У першых зборніках вершаў («Маімі вачыма», 1912, і інш.) Саба развівае традыцыі Дж. Пасколі, тонка перадаючы адчуванне прыроды. З 1921 вершы аб’ядноўваюцца пад назвай «Канцаньерэ» — «Спеўнік», куды ўключаюцца наступныя зборнікі. Глыбіня і сіла паэтычнага бачання Саба вызначыліся ў зборніках «Слова» (1934), «Апошнія тварэнні» (1944 г.), дзе меланхолія, сузіральнасць паэзіі герметызму, з якой быў звязаны паэт, злучалася з багатай мелодыкай рытмічнага белага верша. Паэтычная споведзь Саба адрозніваецца выразнасцю думкі і формы, спачуваннем да людскіх пакут. У зборніках «Міжземнаморскае» (1947), «Амаль аповед» (1951) і іншых паэт выкрывае вайну і нацызм, паэтызуе працу, заклікае да пераадолення адчужэння. Творы Саба перакладзены на шматлікія мовы.