Эфір (фізіка)
фізіка / From Wikipedia, the free encyclopedia
Эфір (святланосны эфір, ад стар.-грэч.: αἰθήρ Αἰθήρ, верхні пласт паветра;лац.: aether) — гіпатэтычнае ўсёпранікальнае асяроддзе[1], ваганні якога праяўляюць сябе як электрамагнітныя хвалі (у тым ліку як бачнае святло). Канцэпцыя святланоснага эфіру была вылучана ў XVII стагоддзі Рэнэ Дэкартам і атрымала падрабязнае абгрунтаванне ў XIX стагоддзі ў рамках хвалевай оптыкі і электрамагнітнай тэорыі Максвела. Эфір разглядаўся таксама як матэрыяльны аналаг ньютанаўскай абсалютнай прасторы. Існавалі і іншыя варыянты тэорыі эфіру.
У канцы XIX стагоддзя ў тэорыі эфіру паўсталі непераадольныя цяжкасці, якія вымусілі фізікаў адмовіцца ад паняцця эфіру і прызнаць электрамагнітнае поле самадастатковым фізічным аб'ектам, не маюць патрэбы ў дадатковым носьбіце. Абсалютная прастора была скасавана спецыяльнай тэорыяй адноснасці. Неаднаразовыя спробы асобных вучоных адрадзіць канцэпцыю эфіру ў той ці іншай форме (напрыклад, звязаць эфір з фізічным вакуумам) поспеху не мелі[1].