Αεροπορία στον Μεσοπόλεμο
From Wikipedia, the free encyclopedia
Μερικές φορές ονομάζεται Χρυσή Εποχή της Αεροπορίας,[1] η περίοδος της ιστορίας της αεροπορίας μεταξύ του τέλους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1918) και της έναρξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (1939) η οποία χαρακτηρίστηκε από την προοδευτική αλλαγή από τα αργά ξύλινα και υφασμάτινα διπλάνα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σε γρήγορα, αεροδυναμικά μονοπλάνα, δημιουργώντας ρεύμα επανάστασης τόσο στην εμπορική όσο και τη στρατιωτική αεροπορία. Μέχρι το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 τα διπλάνα θεωρούνταν απαρχαιωμένα. Η επανάσταση έγινε με τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη των ελαφροβαρών αεροκινητήρων που είχαν περισσότερη ισχύ. Η ανάπτυξη των κινητήρων αεριώθησης ξεκίνησε επίσης κατά τη δεκαετία του 1930 αλλά αυτοί δεν έγιναν σύντομα λειτουργικοί.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η πολιτική αεροπορία επεκτάθηκε ευρύτατα και έλαβαν χώρα πολλά τολμηρά και δραματικά κατορθώματα όπως πτήσεις γύρω από όλο τον κόσμο, αγώνες αεροσκαφών καθώς και αεροπορικές επιδείξεις.[2] Πολλές εμπορευματικές αεροπορικές εταιρείες άρχισαν τη λειτουργία τους αυτή την περίοδο. Οι πτήσεις μεγάλων αποστάσεων ήταν πλέον δυνατές για τους χλιδάτους ταξιδιώτες για πρώτη φορά. Οι πρώτες εταιρείες χρησιμοποιούσαν αερόπλοια, αλλά μετά την καταστροφή του Χίντενμπουργκ, αυτά έπαυσαν να χρησιμοποιούνται και τα υδροπλάνα κυριάρχησαν.
Στη στρατιωτική αεροπορία, τα πρώτα πλήρως μεταλλικά μονοπλάνα εξοπλισμένα με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης — το οποίο τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στη Σοβιετική Ένωση στο αεροσκάφος Polikarpov I-16 του 1934 — αναδύθηκαν μέσω πολλών κλασικών μοντέλων όπως το Γερμανικό Messerschmitt Bf 109 και το Βρετανικό Supermarine Spitfire, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και στον επακόλουθο πόλεμο.