Βλαντίμιρ Πούτιν
Ρώσος πολιτικός, Προέδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν (ρωσικά: Владимир Владимирович Путин [4], 7 Οκτωβρίου 1952, Λένινγκραντ, Σοβιετική Ρωσία, ΕΣΣΔ) είναι Ρώσος πολιτικός, ο οποίος διατελεί προέδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας από το 2012. Στην θέση αυτή υπηρέτησε ξανά από το 2000 μέχρι το 2008. Επίσης υπήρξε και ο πρωθυπουργός της χώρας από το 2008 έως το 2012.
Βλαντίμιρ Πούτιν Владимир Владимирович Путин | |
---|---|
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν το 2022 | |
Πρόεδρος της Ρωσίας | |
Εν ενεργεία Ανέλαβε καθήκοντα 7 Μαΐου 2012 | |
Πρωθυπουργός | Μιχαήλ Μισούστιν (από Ιανουάριος 2020) |
Προκάτοχος | Ντμίτρι Μεντβέντεφ (Μάιος 2012 – Ιανουάριος 2020) |
Περίοδος 7 Μαΐου 2000 – 7 Μαΐου 2008 | |
Πρωθυπουργός | Μιχαήλ Κασιάνοφ (Μάιος 2000 - Φεβρουάριος 2004) Μιχαήλ Φραντκόφ (Μάρτιος 2004 - Σεπτέμβριος 2007) Βίκτορ Ζουμπκόφ (Σεπτέμβριος 2007 - Μάιος 2008) |
Προκάτοχος | Μπόρις Γιέλτσιν |
Διάδοχος | Ντμίτρι Μεντβέντεφ |
Υπηρεσιακός Πρόεδρος της Ρωσίας | |
Περίοδος 31 Δεκεμβρίου 1999 – 7 Μαΐου 2000 | |
Πρωθυπουργός | Μιχαήλ Κασιάνοφ (Ιανουάριος - Μάιος 2000 |
Πρωθυπουργός της Ρωσίας | |
Περίοδος 7 Μαΐου 2008 – 7 Μαΐου 2012 | |
Προκάτοχος | Βίκτορ Ζουμπκόφ |
Διάδοχος | Ντμίτρι Μεντβέντεφ |
Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός της Ρωσίας | |
Περίοδος Αύγουστος 1999 – Ιανουάριος 2000 | |
Πρόεδρος | Μπόρις Γιέλτσιν |
Προσωπικά στοιχεία | |
Γέννηση | 7 Οκτωβρίου 1952 (1952-10-07) (71 ετών), Λένινγκραντ, Σοβιετική Ένωση |
Εθνότητα | Ρώσος |
Υπηκοότητα | Ρωσία |
Πολιτικό κόμμα | Ανεξάρτητος[lower-greek 1] (2012-) Ενωμένη Ρωσία (2008-2012) Ανεξάρτητος[lower-greek 2](2001-2012) Ενότητα (1999-2001) |
Σύζυγος | Λιουντμίλα Πούτινα (1983-2014) |
Σύντροφος | Αλίνα Καμπάεβα[1][2][3] |
Παιδιά | Μαρία (1985), Κατερίνα (1986) |
Κατοικία | Ρωσία |
Σπουδές | Νομική |
Επάγγελμα | Πολιτικός |
Θρήσκευμα | Χριστιανός Ορθόδοξος |
Υπογραφή | |
Ιστοσελίδα | President of Russia |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Πρώην στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της ΕΣΣΔ παραιτήθηκε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για να ενταχθεί στο δυναμικό του προσωπικού γραφείου του Δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης. Μετά την ήττα του δημάρχου Σομπτσάκ, στις δημαρχιακές εκλογές, εγκατέλειψε την Αγία Πετρούπολη για τη Μόσχα, όπου μέσω γνωριμιών, βρήκε θέση στο προσωπικό γραφείο του τότε Ρώσου Προέδρου, Μπόρις Γιέλτσιν. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, προβιβάστηκε σε αρχηγό της νέας μυστικής υπηρεσίας της Ρωσίας, της FSB, και συνακόλουθα σε μέλος του πανίσχυρου Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, πριν ορκιστεί υπηρεσιακός Πρωθυπουργός τον Αύγουστο του 1999 και υπηρεσιακός Πρόεδρος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
Πρόσωπο άγνωστο στους Ρώσους, επιλέχθηκε από τον Μπορίς Γιέλτσιν για διάδοχός του, διαδοχή που επικύρωσε και ο ρωσικός λαός δίνοντας του τη νίκη, στις προεδρικές εκλογές του 2000, από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 53,4%. Ο Πούτιν τέθηκε επικεφαλής του κράτους της Ρωσίας σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα, αφού το φάσμα της χρεοκοπίας του Αυγούστου του 1998, ήταν ακόμα ένας κίνδυνος για τη χώρα. Ωστόσο κατάφερε κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, να ανατάξει τη ρωσική οικονομία και να τη θέσει σε τροχιά ανάπτυξης.
Μετά το τέλος του πολύχρονου πολέμου εναντίον των Τσετσένων αυτονομιστών, επενέβη στρατιωτικά στη Γεωργία το 2008 (πόλεμος της Νότιας Οσσετίας). Επίσης, έχει εμπλακεί σε μακροχρόνια σύγκρουση με την Ουκρανία από το 2014, με αρχικά αποτελέσματα την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, και την de facto ανεξαρτησία των περιοχών του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ. Παράλληλα, ο Ρωσικός στρατός συνέβαλε στη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου[5]. Τέλος, από το 2022 η προαναφερθείσα σύγκρουση με την Ουκρανία έχει μετατραπεί σε γενικευμένο πόλεμο. Σκοπός αυτής της επέμβασης, σύμφωνα με τον ίδιον, είναι η προστασία των Ρωσικών και ρωσόφωνων μειονοτήτων, καθώς και η αποστρατιωτικοποίηση και «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Ωστόσο, πολλοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και ερευνητές ισχυρίζονται ότι αιτία των πολέμων ήταν και είναι, η αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, όσον αφορά τη σφαίρα επιρροής της χώρας, καθώς και η επέκταση του ΝΑΤΟ μέσα σε αυτή τη σφαίρα. Η εισβολή στην Ουκρανία αντιμετωπίστηκε με δυναμικό τρόπο τόσο από τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και από μεμονωμένες χώρες, που επέβαλλαν μια σειρά κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά και παρείχαν στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Πούτιν έχει επικριθεί για το επίπεδο της δημοκρατίας στη χώρα του, καθώς καταγράφονται διώξεις πολιτικών αντιφρονούντων, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έλεγχος των Μ.Μ.Ε., νοθεία στις εκλογές, και υψηλά επίπεδα διαφθοράς.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς αλλά και από τους πιο αμφιλεγόμενους ηγέτες του καιρού μας. Το 2007 ανακηρύχθηκε «Πρόσωπο της Χρονιάς» από το περιοδικό Time, ενώ από το 2013 ως το 2016 βρισκόταν στο Νο.1 της λίστας του περιοδικού Forbes με τα «ισχυρότερα πρόσωπα του κόσμου». Αν συνυπολογίσουμε τόσο την προεδρία του όσο και την πρωθυπουργία του, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης στην Ευρώπη, μετά τον πρόεδρο της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο.[6]
Τον Μάρτιο του 2023 εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τον Πούτιν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις κατηγορίες της διάπραξης παράνομων απαγωγών παιδιών στη διάρκεια του πολέμου με την Ουκρανία.