Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι ήταν σειρά καθοριστικών συγκρούσεων μεταξύ των Οθωμανών και των Βυζαντινών που οδήγησαν στην τελική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στην κυριαρχία των Οθωμανών.
Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι | |||
---|---|---|---|
Δεξιόστροφα από την κορυφή αριστερά: Τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, Οθωμανοί γενίτσαροι, βυζαντινή σημαία, οθωμανικό χάλκινο κανόνι | |||
Χρονολογία | 1265-1479 | ||
Τόπος | Μικρά Ασία, Βαλκάνια | ||
Έκβαση | Νίκη των Οθωμανών Πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας | ||
Αντιμαχόμενοι | |||
Το 1204, η Κωνσταντινούπολη είχε καταληφθεί από τους Σταυροφόρους και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία είχε αποδυναμωθεί από τη βασιλεία της δυναστείας των Αγγέλων, διαμελίστηκε ουσιαστικά σε διάφορα κομμάτια.[1] Εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, το Σουλτανάτο του Ρουμ ξεκίνησε να καταλαμβάνει περιοχές στη Δυτική Μικρά Ασία μέχρι την εποχή που η Αυτοκρατορία της Νίκαιας στάθηκε ικανή να απωθήσει τους Σελτζούκους και να επαναφέρει τη βυζαντινή κυριαρχία στις χαμένες περιοχές. Ταυτόχρονα, η Κωνσταντινούπολη - που βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Λατινικής Αυτοκρατορίας - ανακαταλήφθηκε από την Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ωστόσο, η θέση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο παρέμεινε ασαφής λόγω της παρουσίας των αντίπαλων βασιλείων της Ηπείρου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση του Σουλτανάτου του Ρουμ (κυρίου αντιπάλου του Βυζαντίου στην Ασία) οδήγησε στη μεταφορά δυνάμεων από τη Μικρά Ασία στη Θράκη.[2] Ωστόσο, η αποδυνάμωση του Σουλτανάτου του Ρουμ δεν σήμανε την αποκατάσταση της βυζαντινής κυριαρχίας στην Ασία καθώς οι γαζήδες ξεκίνησαν να καταλαμβάνουν επικράτειες των Βυζαντινών και των Σελτζούκων. Παράλληλα, οι περιοχές που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία ενός μπέη ονόματι Οσμάν Α' αποτελούσαν απειλή για τη Νίκαια και την Κωνσταντινούπολη. Μέχρι το 1299, ο Οσμάν ανακήρυξε τον εαυτό του Σουλτάνο και η επικράτεια του έμεινε γνωστή ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Μέσα σε 50 χρόνια, οι Οθωμανοί κατέλαβαν τις βυζαντινές περιοχές στη Μικρά Ασία[3] και μέχρι το 1380, οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει τη Θράκη. Μέχρι περίπου το 1400, η κάποτε παντοδύναμη Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε στην κυριαρχία της τα εδάφη του Δεσποτάτου του Μοριά, μερικά νησιά του Αιγαίου και ένα κομμάτι εδάφους στη Θράκη που οδηγούσε κατ' ευθείαν στην πρωτεύουσα. Η Σταυροφορία της Νικόπολης το 1396, η εισβολή του Τιμούρ το 1402 και η Σταυροφορία της Βάρνας το 1444 επέτρεψαν στην Κωνσταντινούπολη να αποφύγει την ήττα μέχρι το 1453. Μετά τη λήξη των Βυζαντινο-Οθωμανικών Πολέμων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούσε μεγάλη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο.