Διατροφή στην αρχαία ιατρική
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η σύγχρονη κατανόηση της ασθένειας είναι πολύ διαφορετική από τον τρόπο που την κατανοούσαν στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Ο τρόπος με τον οποίο οι σύγχρονοι γιατροί προσεγγίζουν τη θεραπεία των ασθενειών διαφέρει πολύ από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι γενικοί θεραπευτές και γνωστοί γιατροί όπως ο Ιπποκράτης ή ο Γαληνός. Στη σύγχρονη ιατρική, η κατανόηση της ασθένειας προέρχεται από την "θεωρία των μικροβίων", μια έννοια που εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αι., σύμφωνα με την οποία η ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της εισβολής ενός μικροοργανισμού σε ένα ζωντανό ξενιστή. Επομένως, όταν ένας άνθρωπος αρρωστήσει, οι σύγχρονες θεραπείες "στοχεύουν" τον συγκεκριμένο παθογόνο μικροοργανισμό ή το συγκεκριμένο βακτήριο προκειμένου να καταπολεμήσουν ή να εξουδετερώσουν την ασθένεια.
Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, η ασθένεια είχε την έννοια της σωματικής ανισορροπίας. Η ιατρική παρέμβαση, επομένως, είχε στόχο την αποκατάσταση της αρμονίας και όχι τον πόλεμο κατά των ασθενειών.[1] Οι Έλληνες και Ρωμαίοι γιατροί θεωρούσαν τη χειρουργική επέμβαση ακραία και επιβλαβή, ενώ η πρόληψη θεωρήθηκε κρίσιμο πρώτο βήμα για τη θεραπεία σχεδόν όλων των ασθενειών. Στην κλασική ιατρική, τόσο για την πρόληψη όσο και για τη θεραπεία των ασθενειών, η διατροφή είχε κεντρικό ρόλο. Η ισορροπημένη κατανάλωση τροφίμων αποτελούσε το μεγαλύτερο μέρος της προληπτικής θεραπείας καθώς και της αποκατάστασης της αρμονίας στο σώμα μετά την εμφάνιση κάποιας ασθένειας.