Εκχριστιανισμός των Βουλγάρων
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο εκχριστιανισμός των Βουλγάρων ήταν η διαδικασία με την οποία η μεσαιωνική Βουλγαρία του 9ου αιώνα μεταστράφηκε προς το Χριστιανισμό. Τα αίτια του εκχριστιανισμού ανάγονται στην ανάγκη ενότητας εντός του θρησκευτικά διαιρεμένου βουλγαρικού κράτους, καθώς και την ανάγκη για ίση αποδοχή στη διεθνή σκηνή της χριστιανικής Ευρώπης. Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίστηκε από τις μεταβαλλόμενες πολιτικές συμμαχίες του ηγεμόνα Βόρι Α΄ της Βουλγαρίας (που κυβέρνησε την περίοδο 852-889) ανάμεσα στο Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.[1][2]
Λόγω της στρατηγικής θέσης της Βουλγαρίας, τόσο οι εκκλησίες της Ρώμης όσο και της Κωνσταντινούπολης ήθελαν τη Βουλγαρία στη σφαίρα επιρροής τους. Οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τον Χριστιανισμό ως ένα μέσο ενσωμάτωσης των Σλάβων στην περιοχή τους. Μετά από διαπραγματεύσεις ο Βούλγαρος ηγεμόνας υιοθέτησε τελικώς τον Χριστιανισμό από την Κωνσταντινούπολη, το 870. Ως εκ τούτου, πέτυχε το στόχο του να αποκτήσει μια ανεξάρτητη βουλγαρική εθνική εκκλησία και να έχει έναν διορισμένο αρχιεπίσκοπο για να την κατευθύνει.[3][4]