Ιστορία του Παντζάμπ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ιστορία του Παντζάμπ αφορά την ιστορία της ομώνυμης ιστορικής περιοχής στο βόρειο τμήμα της Ινδικής υποηπείρου, που είναι χωρισμένη μεταξύ των δύο σύγχρονων χωρών, της Ινδίας και του Πακιστάν. Ιστορικά ήταν γνωστή ως Σάπτα Σίνδου, ή Γη των Επτά Ποταμών. Μόνο οι δύο ποταμοί Ζάραδρος και Ύφασης ρέουν μέσω του Ινδικού Παντζάμπ. Ο τρίτος ποταμός Υδραώτης ρέει μόνο εν μέρει στο Παντζάμπ, κυρίως κατά μήκος της διεθνούς συνοριακής γραμμής των χωρών Ινδία - Πακιστάν, και στη συνέχεια εισέρχεται στο Πακιστάν. Οι άλλοι δύο ποταμοί Ακεσίνης και Υδάσπης ρέουν στο Πακιστανικό Παντζάμπ. Όλοι αυτοί οι πέντε ποταμοί είναι παραπόταμοι του Ινδού ποταμού. Και οι πέντε ποταμοί τελικά ενώνονται με τον Ινδό ποταμό άμεσα ή έμμεσα και ο Ινδός εκβάλει στην Αραβική Θάλασσα κοντά στην πόλη Καράτσι του Πακιστάν. Στην αρχαία περιοχή του Παντζάμπ αναπτύχθηκε ο πολιτισμός της κοιλάδας του Ινδού, που έγινε γνωστός για τις προηγμένες τεχνολογίες και τις υποδομές του λαού του. Ιστορικά επρόκειτο για μια περιοχή Ινδουιστών - Βουδιστών, δραστηριοποιημένη στους τομείς της πολυμάθειας, της τεχνολογίας και των τεχνών. Κατά καιρούς, τα διάφορα βασίλεια πολέμησαν μεταξύ τους. Και υπήρξαν περίοδοι προσωρινής ενότητας υπό την κυβέρνηση της Ινδικής Αυτοκρατορίας ή των κατακτητών.[1]
Μετά την Ισλαμική εισβολή, οι κατακτητές κυριάρχησαν στην περιοχή για μια μεγάλη περίοδο της ιστορίας της, και το Δυτικό Παντζάμπ έγινε κέντρο του Ισλαμικού πολιτισμού στην Ινδική υποήπειρο. Η Αυτοκρατορία των Σιχ κυριάρχησε στην περιοχή υπό την ηγεσία του μαχαραγιά Ραντζίτ Σινγκ, και τότε αναδύθηκε για λίγο καιρό ο παραδοσιακός πολιτισμός της, μέχρις ότου οι Βρετανοί την προσάρτησαν στις Βρετανικές Ινδίες. Μετά την αποχώρηση των Βρετανών, η περιοχή χωρίστηκε σε δύο τμήματα, ένα που πλειοψηφούσαν οι Σιχ και έγινε μέρος του Ινδικού κράτους, και ένα με Μουσουλμανική πλειοψηφία που κινήθηκε προς το Ισλαμικό Κράτος του Πακιστάν προς αποφυγήν συγκρούσεων.[1]