Κινεζική αστρονομία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η αστρονομία στην Κίνα έχει μακρά ιστορία, που αρχίζει με την καταγραφή ηλιακών εκλείψεων πριν από 41 αιώνες. Κατά τη Δυναστεία Σανγκ οι Κινέζοι υποδιαίρεσαν την ουράνια σφαίρα κοντά στην εκλειπτική σε 28 σεληνιακούς οίκους.
Λεπτομερή αρχεία αστρονομικών παρατηρήσεων άρχισαν να δημιουργούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ. και νέες καταγραφές συνεχίσθηκαν αδιαλείπτως. Η κινεζική αστρονομία βασιζόταν σε διαφορετικές αρχές από αυτές της παραδοσιακής Δυτικής αστρονομίας. Ο Νήνταμ έχει χαρακτηρίσει τους αρχαίους Κινέζους ως τους πλέον επίμονους και ακριβείς παρατηρητές των ουράνιων φαινομένων παγκοσμίως πριν την εποχή της ισλαμικής αστρονομίας.[1]
Κάποια στοιχεία της ινδικής αστρονομίας έφθασαν στην Κίνα με την επέκταση του Βουδισμού περί το 220 μ.Χ., Ωστόσο, η πλέον λεπτομερής ενσωμάτωση της ινδικής αστρονομίας συνέβη κατά τη Δυναστεία των Τανγκ (618-907), όταν Κινέζοι σοφοί όπως ο Γι Σινγκ ήταν εξίσου εξοικειωμένοι με την κινεζική και την ινδική επιστήμη. Σύστημα ινδικής αστρονομίας συγγράφηκε στην Κίνα ως Jiuzhi-li το 718 από τον Ινδό Γκαουτάμα Σίντα, που υπήρξε ο διευθυντής του Εθνικού Αστεροσκοπείου της δυναστείας των Τανγκ. Αστρονόμοι του ισλαμικού κόσμου συνεργάσθηκαν στενά με τους Κινέζους συναδέλφους τους κατά τη Δυναστεία Γιουάν. Μετά από μία περίοδο σχετικής παρακμής κατά τη Δυναστεία των Μινγκ, η αστρονομία αναζωογονήθηκε στην Κίνα εξαιτίας και των ερεθισμάτων από την επαφή με τη Δυτική κοσμολογία και τα πρώτα τηλεσκόπια, που ήρθαν στην Κίνα τον 17ο αιώνα από Ιησουίτες ιεραποστόλους.
Σήμερα η Κίνα συνεχίζει να είναι δραστήρια στο πεδίο της αστρονομίας, με πολλά νέα αστεροσκοπεία και το δικό της διαστημικό πρόγραμμα.