Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου (Δεκέμβριος 1967 - Οκτώβριος 1973), αυτο-ονομαζόμενη «Ἐθνική Ἐπαναστατική Κυβέρνησις», σχηματίστηκε από τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου[1][2] και παρέμεινε στην εξουσία 5 χρόνια και 10 μήνες. Ήταν η δεύτερη και μακροβιότερη κυβέρνηση της Χούντας των Συνταγματαρχών, διαδεχόμενη την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια του 1967.
Βασίλειον της Ελλάδος Στρατιωτική Δικτατορία (1967-1974) | |
Ημερομηνία σχηματισμού | 13 Δεκεμβρίου 1967 |
---|---|
Ημερομηνία διάλυσης | 8 Οκτωβρίου 1973 |
Πρόσωπα και δομές | |
Αρχηγός Κράτους | Κωνσταντίνος Β΄ της Ελλάδας - Γεώργιος Ζωιτάκης («Αντιβασιλέας») Γεώργιος Παπαδόπουλος (Πρόεδρος της «Δημοκρατίας») (από 1η Ιουνίου 1973) |
Πρόεδρος Κυβέρνησης | Γεώργιος Παπαδόπουλος |
Αντιπρόεδρος Κυβέρνησης | Στυλιανός Παττακός Δημήτριος Πατίλης (20 Ιουνίου 1968 -25 Αυγούστου 1971) Νικόλαος Μακαρέζος (25 Αυγούστου 1971 - 28 Σεπτεμβρίου 1973) |
Συνολικός αριθμός Μελών | 88 |
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα | Δικτατορική κυβέρνηση |
Ιστορία | |
Εκλογές | Επιβολή με στρατιωτικό πραξικόπημα |
Θητεία νομοθετικού σώματος | Αναστολή των εργασιών της Βουλής επ΄ αόριστον |
Προηγούμενη | Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967 |
Διάδοχη | Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973 |
Μετά το αποτυχημένο Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του οποίου ηγείτο ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και την φυγή τόσο της βασιλικής οικογένειας όσο και του Πρωθυπουργού στο εξωτερικό (Ρώμη), την εξουσία ανέλαβε η λεγόμενη «Επαναστατική Επιτροπή» που την αποτελούσαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός και Νικόλαος Μακαρέζος.
Επί κυβερνήσεως Παπαδόπουλου, και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1968 ολοκληρώθηκε η επεξεργασία του νέου Συντάγματος που είχε ήδη αρχίσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1968 με το δημοψήφισμα που διενέργησε η κυβέρνηση, ο ελληνικός λαός επικύρωσε το νέο Σύνταγμα που τέθηκε αμέσως εν ισχύ. Ωστόσο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος χαλκεύτηκαν από την Κυβέρνηση, προκειμένου να δώσουν λαϊκή αποδοχή στις ενέργειές της.[3]
Η πραγματική γνώμη του ελληνικού λαού προς το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967, θα εκφραστεί πρώτη φορά στη κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο τελευταίος πολιτικός που είχε ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό και μάλιστα με πολύ μεγάλο ποσοστό, ωστόσο μετά την επιβολή της δικτατορία ζούσε σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Την 1η Νοεμβρίου του 1968 θα αποβιώσει ήδη νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός και η κηδεία του (που η κυβέρνηση υποτιμώντας τις λαϊκές αντιδράσεις επέτρεψε να γίνει δημόσια) που θα γίνει στις 3 Νοεμβρίου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, θα δώσει για πρώτη φορά την ευκαιρία στον κόσμο (σε περίπου 300.000 Αθηναίους υπολογίζονται οι συμμετέχοντες στην πομπή από την Μητρόπολη έως το νεκροταφείο) και υπό το πρόσχημα της τελετής να διαδηλώσει την αντίθεσή του στο καθεστώς. [4]
Ωστόσο, το πρώτο χτύπημα εναντίον της κυβέρνησης είχε έρθει τρεις μήνες πριν, στις 13 Αυγούστου, με την απόπειρα δολοφονίας του Γεώργιου Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Παναγούλης απέτυχε να δολοφονήσει τον Πρωθυπουργό και μάλιστα συνελήφθη, αλλά η πράξη του καταγράφηκε ως η πρώτη δημόσια αντίδραση κατά του καθεστώτος.
Στις 23 Μαΐου του 1973, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού προχώρησαν σε κίνημα κατά του καθεστώτος. Αν και το Κίνημα δεν τελεσφόρησε γιατί προδόθηκε η ανταρσία εν τη γενέσει της, ωστόσο γνώρισε πανευρωπαϊκή δημοσιότητα, συμβάλλοντας στην ενδυνάμωση των αντιδράσεων εναντίον της Χούντας. Σαν απάντηση, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, θεωρώντας τον Βασιλιά ως υποκινητή της ανταρσίας, προχώρησε στην έκπτωσή του από το αξίωμα και στην ανακήρυξη της χώρας σε Προεδρική Δημοκρατία. (δείτε και : Σχέδιο φιλελευθεροποίησης (Χούντα)
Με την Συντακτική Πράξη «Περί εγκαθιδρύσεως πολιτεύματος Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκατίας, τροποποιήσεως του Συντάγματος και διενέργειας δημοψηφίσματος», η κυβέρνηση εγκαθίδρυσε το πολίτευμα της Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, κηρύσσοντας έκπτωτο τον Βασιλέα και τους διαδόχους του, διόρισε προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ήδη Πρωθυπουργό, και εξήγγειλε την διενέργεια δημοψηφίσματος μέχρι το τέλος Ιουλίου 1973, για να νομιμοποιήσει με την ψήφο του ο λαός, το νέο πολίτευμα. Επίσης ορίστηκε ως έμβλημα του Προέδρου της Δημοκρατίας ο αναγεννώμενος εκ της τέφρας του Φοίνιξ. [5]
Στις 29 Ιουλίου 1973 πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα, το οποίο με συντριπτική πλειοψηφία (που όμως οι ιστορικοί θεωρούν κατασκευασμένη)[εκκρεμεί παραπομπή], επικύρωσε την αλλαγή του πολιτεύματος και την ανάδειξη του Γεωργίου Παπαδόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο Γ. Παπαδόπουλος θα προχωρήσει στην διεξαγωγή σειράς συνομιλιών με όσους (λιγοστούς) πολιτικούς είναι διατεθειμένοι να τον ακούσουν, προκειμένου να ορίσει τον διάδοχό του στην κυβέρνηση. Οι συνομιλίες καρποφόρησαν με τον αρχηγό του Κόμματος Προοδευτικών, Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, ο οποίος στις 8 Οκτωβρίου σχημάτισε κυβέρνηση.