Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ (όπερα)
όπερα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ, Opus 29 (ρωσικά: Леди Макбет Мценского уезда , κατά λέξη: Λαίδη Μάκβεθ της επαρχίας Μτσενσκ) είναι όπερα σε τέσσερις πράξεις, γραμμένη από τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς το 1932. Το λιμπρέτο βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα (1865) του Νικολάι Λεσκόφ και γράφτηκε από τον θεατρικό συγγραφέα Αλεξάντρ Πρέις σε συνεργασία με τον συνθέτη.
Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ | |
---|---|
Πρωτότυπος τίτλος | Леди Макбет Мценского уезда |
Γλώσσα πρωτοτύπου | Ρωσικά |
Είδος | Όπερα |
Μουσική | Ντμίτρι Σοστακόβιτς |
Λιμπρέτο |
|
Λογοτεχνική πηγή | Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ του Νικολάι Λεσκόφ |
Πράξεις | τέσσερις |
Θέατρο | Μικρό Λυρικό Θέατρο (Malyj Opernyj Teatr) του Λένινγκραντ (σημ. Θέατρο Μιχαηλόφσκι της Αγίας Πετρούπολης) |
Ρόλοι | |
Μπορίς Τιμοφέγεβιτς Ιζμαήλοφ, ένας έμπορος (μπασοβαρύτονος) • Ζινόβι Μπορίσοβιτς Ιζμαήλοφ, γιος του Μπορίς, έμπορος (τενόρος) • Κατερίνα Λβόβνα Ιζμαήλοβα, σύζυγος του Ζινόβι Μπορίσοβιτς (σοπράνο) • Σεργκέι, εργάτης των Ιζμαήλοφ (τενόρος) • Ακσίνια, υπηρέτρια στους Ιζμαήλοφ (σοπράνο) • Εξαθλιωμένος χωρικός (Μεθυσμένος) (τενόρος) • Εργάτης, εργάτης στος Ιζμαήλοφ (βαρύτονος) • Επιστάτης, εργάτης στους Ιζμαήλοφ (μπάσος) • Αχθοφόρος, εργάτης στους Ιζμαήλοφ (μπάσος) • Πρώτος αρχιεργάτης, εργάτης στους Ιζμαήλοφ (τενόρος) • Δεύτερος αρχιεργάτης, εργάτης στους Ιζμαήλοφ (τενόρος) • Παπάς (μπάσος) • Επιθεωρητής της Αστυνομίας (μπάσος) • Ντόπιος δάσκαλος ("μηδενιστής") (τενόρος) • Αστυνόμος (μπάσος) • Γέρος κατάδικος (μπάσος) • Σονιέτκα, μια κατάδικη (κοντράλτο) • Μια κατάδικη (σοπράνο) • Λοχίας (μπάσος) • Φύλακας (μπάσος) • Αμαξάς (τενόρος) • Φάντασμα του Μπορίς Τιμοφέγεβιτς (μπάσος) • Χορωδία: μικτή, με διπλές φωνές – Εργάτες και εργάτριες στο κτήμα των Ιζμαήλοφ, Αστυνομικοί, Καλεσμένοι στον γάμο, Άνδρες και γυναίκες κατάδικοι |
Ενσωματώνοντας στοιχεία εξπρεσιονισμού και βερισμού, η Λαίδη Μάκβεθ διαδραματίζεται σε ένα επαρχιακό αγρόκτημα της τσαρικής Ρωσίας γύρω στα 1860[1] και αφηγείται την ιστορία μιας μοναχικής γυναίκας, η οποία ερωτεύεται έναν από τους εργάτες του συζύγου της και οδηγείται σε δολοφονίες και τραγικό τέλος. Μετά την αρχική μεγάλη επιτυχία της στα 1934–1936, η όπερα επικρίθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης για το τολμηρό σεξουαλικό περιεχόμενό της και για την πρωτοποριακή μουσική της γλώσσα ως δείγμα «μικροαστικού φορμαλιστικού πειραματισμού» και απαγορεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση. Ο ίδιος ο συνθέτης φαίνεται να εγκατέλειψε την πρώτη αυτή εκδοχή υπέρ μιας αναθεωρημένης με τον τίτλο Κατερίνα Ιζμαήλοβα, η οποία επιτράπηκε και παραστάθηκε στη χώρα από το 1962 και μετά. Η αρχική εκδοχή επανήλθε στο προσκήνιο το 1979, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη, με ενέργειες του φίλου του, συνθέτη και τσελίστα Μστισλάβ Ροστροπόβιτς.[2] Σήμερα είναι διεθνώς η πιο δημοφιλής όπερα της σοβιετικής περιόδου.