Μάχη του Υδάσπη
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η μάχη στον Υδάσπη ποταμό διεξήχθη το 326 π.Χ., όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κινήθηκε εναντίον του βασιλιά Πώρου του ινδικού βασιλείου Παουραβά στις όχθες του ποταμού Υδάσπη στην Πενταποταμία (σήμερα περιοχή Παντζάμπ στο Πακιστάν, κοντά στην πόλη Μπχέρα).
Αυτό το λήμμα τεκμηριώνεται κυρίως με πρωτογενείς πηγές. Παρακαλούμε βελτιώστε το προσθέτοντας δευτερογενείς ή τριτογενείς πηγές. |
Μάχη του Υδάσπη | |||
---|---|---|---|
Πόλεμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου | |||
Πίνακας του 1898-1899, του Αντρέ Καστενιέ (γαλλικά: André Castaigne, αγγλικά: Andre Castaigne), που απεικονίζει την επίθεση της μακεδονικής φάλαγγας στο κέντρο, κατά τη διάρκεια της Μάχης του Υδάσπη. | |||
Χρονολογία | Μάιος 326 π.Χ. | ||
Τόπος | Πενταποταμία, σήμερα το Παντζάμπ (αγγλικά: Punjab), στο σύγχρονο Πακιστάν, κοντά στον Υδάσπη ποταμό. | ||
Έκβαση | Αποφασιστική νίκη των Ελλήνων, έλεγχος στο μεγαλύτερο μέρος της Πενταποταμίας και συνέχεια προέλασης στην αρχαία Ινδία.[1][2] | ||
Αντιμαχόμενοι | |||
| |||
Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
Δυνάμεις | |||
| |||
Απώλειες | |||
Η Μάχη του Υδάσπη οδήγησε σε πλήρη ελληνική νίκη και στην προσάρτηση της Πενταποταμίας, η οποία επεξέτεινε περαιτέρω τα όρια της Μακεδονικής αυτοκρατορίας και εκτός των αρχικών ορίων της ηττημένης πλέον Περσικής Αυτοκρατορίας.
Η τακτική του Μεγάλου Αλεξάνδρου να διασχίσουν τα μακεδονικά και τα άλλα συμμαχικά στρατεύματα (αποτελούμενα από τμήματα του περσικού στρατού και του ινδικού στρατού του βασιλείου του Ταξίλη) κατά την περίοδο των μουσώνων τον πλημμυρισμένο Υδάσπη και παρά την επιφυλακή του στρατού του Πώρου να κατορθώσουν να τον αιφνιδιάσουν πλευρικά, αναφέρεται ως ένα από τα «στρατηγικά αριστουργήματα» του.[13] Αν και νικηφόρα η μάχη αυτή του Υδάσπη ποταμού, ήταν επίσης και η πιο δαπανηρή, σε επίπεδο απωλειών, μάχη που πολέμησαν ως τότε οι Μακεδόνες.[14]
Η αντίσταση που προέβαλε ο βασιλιάς Πώρος και οι άνδρες του κέρδισε τον σεβασμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος του ζήτησε να γίνει Σατράπης στη μακεδονική αυτή κτήση.
Η μάχη είναι σημαντική και ιστορικά, γιατί επέτρεψε το άνοιγμα προς την Αρχαία Ινδία, τόσο για την ελληνική πολιτική (Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, Ελληνοϊνδικό Βασίλειο), όσο και για την πολιτισμική επιρροή (Ελληνοβουδιστική τέχνη), οι οποίες έκτοτε επρόκειτο να συνεχιστούν για πολλούς αιώνες.